To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Stanisław Balbus - Historycznoliteracka aktywność stylizacji
PASTISZ - nie reinterpretuje, tj. nie przekształca znaczeniowo i funkcjonalnie tradycji, ku której sięga, lecz jedynie ją przybliża i odpowiednio naświetla „objaśnia”. Pastisz posiada wszystkie cechy stylizacji prócz cech wymienionych niżej jako a, b, c. - bawi się tradycją, bawi się w jej interpretację
- uczy języka przeszłości, wskazując na jego odrębność od poddanych mu jako tło kontekstów semiotycznych (w których obrębie przebiega aktualna komunikacja lit.) - uwypuklona funkcja metajęzykowa: wynika ona z nieaktywności i niełączliwości stylu pastiszowego ze stylami kontekstu aktualnego
- f. referencyjna tekstu zostaje wchłonięta przez metajęzykową i autoteliczną - tekst pokazuje sam siebie jako znak stylu, wraz z jego typowymi kompetencjami semantycznymi - pastisz mówi w taki sposób jaki zakłada „obcy styl”, którym się posłużył i tylko o tym mówi, o czym styl ów zwykł mówić
- jest to sztuka zabawy w komunikację, faktycznie komunikuje on tylko obcy styl (zaciera historycznoliterackie funkcje stylizacji)
- stosunek do stylów historycznych : najistotniejszy jest DYSTANS wobec stylu historycznego, pozwalający zapanować nad jego tajemnicami (Głowiński);
Balbus nie zgadza się z twierdzeniem, że w przypadku pastiszu nie istnieje moment o podstawowym (dla stylizacji) znaczeniu, czyli wprowadzenie stylu historycznego w pewien język współczesny - jego zdaniem to właśnie ten moment jest bardziej wyraźny w pastiszu niż w innych typach stylizacji
- stanowi wyraz historyzmu postawy stylizatora
- może uświadamiać odbiorcy historycznoliterackie odległości i historyczną specyfikę stylów- zróżnicowanie faz rozwojowych procesu historycznego (ale nie przekształca składników historycznych w aktywne składniki aktualnej tradycji)
- mówi „obcym”, historycznym językiem po to, by tę językową historyczność wyeksponować (a nie aby powiedzieć swoje)
- ma jednolitą konstrukcję tekstu (semiotycznie monocentryczna)
- pierwszoplanowy jest element ludyczny
STYLIZACJA WŁAŚCIWA - dokonuje zawsze swoistej historycznoliterackiej translokacji tradycji odległej, zmieniając przy tym obowiązkowo pierwotne sensy i funkcje choćby przez sam fakt wartościującej selekcji jej elementów, ale przede wszystkim dzięki temu, że elementy te włączone są w nowe związki strukturalne w obrębie tekstu, na różnych jego poziomach, a co za tym idzie - w paradygmaty aktualnych kontekstów semiotycznych, nie wyzbywając się całkowicie piętna swej pierwotnej przynależności i pierwotnych znaczeń - akt stylizacji przy pomocy elementów swego wzorca ingeruje w aktualne systemy kontekstu literackiego i wzbogaca dzięki temu w mniej lub bardziej istotnej mierze tradycję zastaną współcześnie; a więc funkcje stylizacji:
(…)
… (tak by coraz inne jej elementy uobecniały się, ożywiały i przekształcały w kolejnych teraźniejszościach) to podstawową cechą tradycji będzie jej STATUS PRESENT PERFECT: stan rzeczy, który już się wprawdzie dawniej dokonał, ale który nadal „teraz” trwa i zachowuje aktywną moc. W takim razie każda stylizacja historyczna byłaby próbą nadania statusu present perfect faktom umiejscowionym aktualnie nie w perfectum…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)