Środki dowodowe procesu skargowego:
Dowody w średniowieczu miały charakter irracjonalny. Podstawowym dowodem była przysięga. Przyjmowana był zasada blizszości do dowodu, co oznaczało, że przyznaje się prawo dowodzenia tylko jednej ze stron. Ówczesne sądownictwo dysponowało środkami dowodowymi w postaci przysięgi (z reguły prawo do dowodu miał powód, w wyjatkowych przypadkach pozwany, przynależnośc do wyższego stanu). Reguł abyło by osoba przysiegająca wspierana była przez współprzysiężników, którzy składali przysiegę co do wiarygodności przysięgającego w procesie sądowym . Potwierdzali jego przysięgę. Rózna była liczba współprzysiężników. Zdarzali się również świadkoweie. Odgrywali mniejszą rolę niż współprzysiężnicy a niewiele się od nich różnili. Przysięga świadków dotyczyła faktów , nie osoby współprzysiegającego. Prawdą jest to co X oskarża Y lub nie jest to prawdą. W tą krótką przysiegę było wpełnione zeznanie, bez opowiadania. Nie zawsze dało się wszystko udowodnić przy pomocy przysięgi czy świadków. Średniowieczne prawo procesowe było ubogie w środki dochodzenia prawdy, więc gdy nie moża jej było ustalić w drodze normalnego postępowania sądowego odwoływano się do Boga, który jak zakładano wie szystko czyli i prawdę danego przypadku. Czyniono to poprzez instytucję tzw sądów bozych (ordalii). Traktowano boga jako sąd wyższej instancji. Od wyroku sądu bożego nie było odowłania. Aby otrzymać odpowiedz od Boga w danej sprawie trzeba było się go zapytać w odpowiedni sposób. Stąd też różne techniki, formy. Generalnie sądy boże dzielimy na jednostronne i dwustronne. W pierwszych uczestniczył tylko ten, który ma bliższośc do dowodu a w drugich obie procesujące się strony. Do sądów jednostronnych zaliczamy: próbę gorącej wody, rozpalonego żelaza, zimnej wody, próba krzyża, świec. Najpopularniejszym ze wszystkich sądów był pojedynek sadowy (dwustronny). Walczono pieszo, konno, na lance, miecze, maczugi. Zaniknięcie instytucji w XIV w. Istniała także możliwośc kwestionowania dokumentów, z wyjątkiem opieczętowanych królewską pieczęcią. Środki odwoławcze procesu skargowego:
Jeśłi chodzi o wyrok , czy zapadał przed procese, dowodowym (warunkowy), czy po, był w zasadzie niewzruszalny. Nie było środków odwoławczych w naszym rozumieniu. Pewną namiastką odwołania była nagana wyroku, bedąca w istocie nagana sędziego. Polegało to na tym że kiedy zaproponowano wyrok, jeszcze przed jego uroczystym ogłoszeniem, jedna ze stron niezadowolaona z niego mogła go naganić. Kwestionowano tu nie tyle sam wyrok co uczciwość sedziego. Sędzia, którego naganiono musiał się wstrzymać od jakiegokolwiek sądzenia do czasu roztrzygnięcia sporu, uważano bowiem, iż jego część jest zakwestionowana, a całą sprawę roztrzygał pojedynek sądowy pomiędzy kwestionującym wyrok a sedzią. Z czasem zlagodzono to iż nie odbywał się już pojedynek a sprawa szła do sądu wyższej instancji i ten sąd roztrzygał spór między sędzią a niezadowolonym. Póżniej pod wpływem prawa rzymskiego ten dość prymitywnysposób będzie się zastępować apelacją. Różnica między apelacją a naganą polega na tym iż spór w wyższej instancji toczył się będzie dalej między tymi samymi stronami. Sędzia nie jest już strona. Następuje przeniesienie sprawy z niższej instancji do wyższej. W przypadku nagany zmieniały się strony - sędzia i niezadowolony z wyroku. Należy pamiętać iż same wydanie wyroku nie kończyło jeszcze procesu. Następowało postepowanie egzekucyjne. W pierszej kolejności zabierano ruchomości, gdy to niestarczało nieruchomości, a gdy pozwany nic nie posiadał stosowano egzekucję osobistą (zamykano w areszcie).
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)