To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
ŚRODKI PRAWNOKARNE Kara kryminalna. Kara kryminalna jest dolegliwością przewidzianą przez prawo jako konsekwencja popełnienia przestępstwa, stosowaną wobec jego sprawcy i wyrażającą dezaprobatę dla przestępnego czynu. Karę kryminalną wymierzają w imieniu państwa niezawisłe sądy, realizując tym samym konstytucyjną funkcję wymiaru sprawiedliwości (art. 175 Konstytucji). Kary kryminalne są najostrzejszymi z sankcji przewidzianych przez prawo za naruszenie dóbr prawnie chronionych. Treścią kary kryminalnej jest umniejszenie lub pozbawienie dóbr osobistych (wolność, cześć prawa obywatelskie; do 1995 r. życie) i majątkowych. Podstawą stosowania kar kryminalnych jest wina sprawcy ( nulla poena sine culpa ; jeśli sprawca nie jest winny lub nie można mu winy przypisać, nie podlega karze). O jej wymiarze decyduje stopień zawinienia sprawcy i społeczna szkodliwość dokonanego przez niego czynu. Stosowanie kary kryminalnej opiera się na odpowiedzialności indywidualnej sprawcy, nie ma mowy o odpowiedzialności zbiorowej ani o odpowiedzialności karnej za czyny innej osoby (odbywanie kary za inną osobę jest przestępstwem z art. 239 § 1 KK; publiczne zbiórki na zapłacenie grzywny - wykroczeniem), ale zdarza się, ze ujemne skutki kary mogą dotknąć osoby trzecie - nie jest to sytuacja zamierzona przez ustawodawcę, niemniej ustawodawca się z tym liczy i stąd w systemie prawa istnieje instytucja warunkowego zawieszenia kary i dyrektywy wymiaru grzywny nakazujące wzięcie pod uwagę warunków rodzinnych sprawcy. Racjonalizacja kary. Kary nie są niczym przyjemnym, dlaczego zatem się je stosuje? Mówi się o trzech rodzajach uzasadnienia celów i istoty kary: o racjonalizacji sakralnej (karanie złoczyńców dla uspokojenie gniewu bóstwa; w naszym kręgu kultury prawnej racjonalizacja sakralna jest anachronizmem), sprawiedliwościowej i celowościowej. Racjonalizacja sprawiedliwościowa odwołuje się zatem do abstrakcyjnej idei sprawiedliwości i zakłada, że kara jest współmierną odpłatą za popełnione przestępstwo i w tym tkwi sens jej stosowania. Podstawy racjonalizacji sprawiedliwościowej stworzyli filozofowie: I. Kant (stosowanie kary jako nakaz rozumu praktycznego, implikowany przez imperatyw kategoryczny - nie można racjonalnie chcieć, aby złoczyńcy korzystali ze swych występków i pozostawali bezkarni) oraz G.W. Hegel (model dialektyczny: kara jest logiczną konsekwencją występku, a przywrócenie stanu prawa antytezą bezprawia).Wykorzystują ją tzw. bezwzględne teorie kary (popularne wśród zwolenników szkoły klasycznej i neoklasycznej prawa karnego), zakładające, że stosowanie kar urzeczywistnia ideę sprawiedliwości i integruje społeczeństwo wokół wartości uznanych przez prawo (szkoła klasyczna dodaje, że kara musi być współmierna do winy, bo tylko wtedy można mówić o sprawiedliwości). Racjonalizacja celowościowa
(…)
…. W uzasadnieniu do projektu KK taka a nie inna kolejność winna sugerować ustawowy priorytet w wyborze rodzaju kary. Katalog środków karnych znajduje się w art. 39 KK i zawiera: a) pozbawienie praw publicznych; b) zakaz zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej; c) zakaz prowadzenia pojazdów; d) przepadek korzyści lub jej równowartości…
… koleżkom, ale nie tylko, bo kwestią prewencji zajmowali się także zwolennicy szkoły klasycznej (Feuerbach i prewencja ogólna z przymusem psychologicznym; Bentham i prewencja szczególna), socjologicznej (Liszt i kara na miarę ze środkami zabezpieczającymi dla tych, którzy nie umieją się poprawić) oraz resocjalizacji (tylko prewencja szczególna ma sens, bo tylko ona obroni cnotliwe społeczeństwo…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)