To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
W. Dajczak. Notatka składa się z 2 stron.
Wejście w sytuację spadkodawcy - nabycie spadku Powołanie do dziedziczenia (delatio) nabycie spadku (adquisitio)
Hereditas nihil aliud est, quam successio in universum ius, quod defunctus habuerit - dziedziczenie - wejście w sytuację zmarłego. Pytanie kiedy? Dokładnie w tej sekundzie, kiedy on umiera? Może przecież on mieć więcej długów, jak pozytywnego majątku. Dlatego rozróżniano powołanie do dziedziczenia i nabycie spadku. Powołanie do dziedziczenia następuje w chwili śmierci spadkodawcy, a nabycie spadku, to rzeczywiste wstąpienie w sytuację prawną zmarłego.
Dziedziczenie testamentowe: W antycznym prawie rzymskim wyróżniono grupę przypadków, w których zachodzi tożsamość tj. jednoczesność delatio i adquisitio. W momencie śmierci spadkodawcy spadkobierca wchodził w jego sytuacje prawną. Dotyczy to spadkodawców koniecznych tzn. necessari. Byli to spadkobiercy, którzy bezpośrednio podlegali władzy ojcowskiej zmarłego. Wszyscy dziedziece koniecznie z mocy prawa nabywają spadek po osobie, spod której potestas albo dominium wyszły. Dostrzeżono tu problem ryzyka związanego z zadłużeniem spadku. Odpowiedzią na to pytanie jest beneficjum abstinendi czyli dobrodziejstwo (uprawnienie) do tego, aby zrezygnować z sytuacji dziedzica. Dziedzicem koniecznym byli też niewolnicy. Niewolnik wyzwolony i ustanowiony dziedzicem mógł ubiegać się o separatio czyli oddzielenie majątku spadkowego, co miało ten sens praktyczny, że spłata długu zmarłego następowała tylko z majątku spadkowego.
Wszyscy pozostali, którzy nie byli zaliczani do kategorii dziedziców koniecznych, nie wstępowali w sytuacje prawną zmarłego w momencie śmierci. Zatem rozdzielenie w czasie. Mogli się zastanowić, czy chcą być spadkobiercami po danej osobie, czy nie. Dwa psosoby wyrażenia woli:
Formalne oświadczenie cretio
W sposób konkludentny - pro herede gestio; ten, kto został ustanowiony spadkobiercą, zachowuje się tak, jakby nim już był dochodzenie wierzytelności lub spłata długu spadkowego, zbycie dobra lub wyzwolenie niewonika spadkodawcy; administracja majątkiem dla zapewnienia uprawy pół, zaopatrzenia dla niewolników i zwierzą, nawet używanie lub bywanie dóbr, codo których powołany ma mulne przekonanie, że należą do spadku
Spadek leżący - reprezentuje on osobę zmarłego, zmarły formalnie nadal jest jego właścicielem. Jednak nie mogło to być za długo, dlatego wypracowano pro hedere gestio.
Jak widać rzymianie mieli dwa modele, jeden dla koniecznych dziedziców, jeden jak nie. W prawie polskim z chwilą śmierci zmarłego spadkobiercy od razu wchodzą w jego sytuację prawną - podobne do rzymskich dziedziców koniecznych. Istnieje ius abstinendi, czyli możliwość odrzucenia spadku w określonym terminie. Z drugiej strony w prawie austriackim przyjęto model rozdzielenia między chwilą powołania do dziedziczenia, a nabycia spadku. Doświadczenie rzymskie pokazuje, że można iść różnymi drogami.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)