To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Stanowisko prawne dziedzica
- KONTYNUACJA OSOBOWOŚCI SPADKODAWCY - przez nabycie spadku dziedzic wchodzil w miejsce spadkodawcy; wg Justyniana spadkodawca i spadkobierca są jedną osobą. Dziedzic miał obowiązek podtrzymywać kult familijny i dbać o zachowanie dobrego imienia zmarłego. Majątek testatora zlewał się w jeden z majątkiem dziedzica. Dziedzic odpowiada za długi spadkodawcy z wyłączeniem zobowiązań pochodzących z przestępstw - deliktów, oraz niektórych kontraktów tj. mandatum i societas. Mógł on dokonać cesji lub sprzedać majątek spadku w ręce innej osoby.
- OCHRONA PRAWNA DO SPADKU - dziedzic stawał się właścicielem, ale niekoniecznie posiadaczem dlatego
a) hereditatis petitio - dziedzic zmierzał nie do uzyskania pojedynczych rzeczy spadkowych, ale spadku jako całości; zakres restytucji uzależniony był od dobrej lub złej wiary pozwanego. Leg czynnie był heres
b) interdictum quorum bonorum - służył on nie do ochrony istniejącego posiadania ale do nabycia całkiem nowe
- WIELOŚĆ DZIEDZICÓW - często w miejsce spadkodawcy wchodził nie 1 a kilku współdziedziców. Problemy prawne to : a) wspólnota dziedziców - majątek pod wspólnym zarządem, każdy miał swój udział; b)) przyrost- każdemu powołany był do całości, ograniczała go tylko ilość współ dziedziców, jeżeli ktoś odpadł to jego część przyrastała do pozostałych, proporcjonalnie do ich wielkośćci; c)) zaliczenie na dział spadkowy (collatio) - collatio bonorum (dopuszczenie emancypowanego do dziedziczenia gdy wnosił własny majątek do podziału spadkowego); collatio dotis (córka, z posagiem)
- ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA DŁUGI SPADKOWE - dla ochrony majątku dziedzica środki ochrony to: a) separatio bonorum - gdy dziedzic podejrzany był o niewypłacalność pretor udzielał „oddzielenia majątków” b) beneficium inventari - dobrodziejstwo inwentarza, spadkobierca który to sporządził odpowiadał tylko tym zinwentaryzowanym majątkiem.
Historyczny rozwój prawa spadkowego (Hereditas; bonorum posesio)
Spadkobranie rzymskie regulowały pierwotnie jedynie ius civile, a uzyskany w ten sposób spadek nazywał się hereditas. Ale Hereditas to nie tylko spadek, to także przejście spadku ze spadkodawcy na dziedzica, czyli dziedziczenie. Z biegiem czasu wykształca się w P.R. drugi sposób dziedziczenie oparty na prawie pretorskim i nazywa się bonorum possesio. Bonorum possesio wyrosła na tle ułomności dawnego prawa. W pierwotnym rozumieniu B.P. pretor musiał rozstrzygać komu przyznać posiadanie spadku na czas sporu. Pretor udzielała b.p. temu, kto z mocy ius civile nie miał w ogóle prawa do spadku, lub nie miał go w tylko danym przypadku, mógł też wprowadzać do spadku dziedzica cywilnego. W przeciwieństwie do spadku cywilnego, który otwierał się z mocy samego prawa, o b.p. trzeba było się zawsze ubiegać u pretora w ściśle określonym terminie po groźbą pominięcia. Sposoby powołania do b.p. były identyczne jak przy hereditas, a więc powołanie było testamentowe, bez i przeciw
(…)
…, która nie obejmowała wszystkich uprawnień majątkowych zmarłego, nie przechodziły na dziedziców uprawnienia ściśle osobiste (służebności osobiste przysługujące zmarłemu czy jego dział w spółce). Spadek (hereditas, bona) - trzonem masy spadkowej były zazwyczaj rzeczy materialne, a w okresie U XII tab przechodziły na dziedziców wierzytelności zmarłego, spadkobiercy byli też związani odpowiedzialnością za długi spadkowe…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)