SOCJALIZACJA Socjalizacja to złożony, wielostronny proces uczenia się, dzięki któremu człowiek, istota biologiczna, staje się istotą społeczną, członkiem określonego społeczeństwa i reprezentantem określonej kultury. Jest to proces stawania się takim jakim chce nas mieć nasze otoczenie społ
Socjolog oprócz mechanizmu przekazu kultury widzi w socjalizacji przyczynę podobieństw i regularności zachowań członków zbiorowości społecznych oraz mechanizm utrwalania porządku społecznego.
Socjalizacja jest rezultatem zarówno wpływów zamierzonych, określanych mianem wychowania, jak i niezamierzonych.
W toku socjalizacji człowiek poznaje i przyswaja sobie:
umiejętności, które leżą u podstaw wszelkich interakcji społecznych, takie jak znajomość społecznie konstruowanych systemów znaczeń, zdolność rozumienia znaków, w tym języka oraz symboli.
normy i wzory zachowań; uczy się, jak zachowywać się w określonych sytuacjach i jak te sytuacje rozpoznawać
wartości
umiejętności posługiwania się rozmaitymi przedmiotami Uczenie się tych wszystkich umiejętności opiera się na trzech mechanizmach. Jednym z nich jest wzmacnianie . Zachowania właściwe zostają nagrodzone i w ten sposób skojarzone z przyjemnością, niepożądane zaś- ukarane i skojarzone z przykrością.
Drugim mechanizmem jest naśladowanie . Widząc, jak wokół nas zachowują się inni ludzie, zaczynamy zachowywać się podobnie.
Trzecim mechanizmem uczenia się, właściwym tylko człowiekowi, jest przekaz symboliczny . Człowiek znaczną część wiedzy o tym, co jest dobre, a co złe uzyskuje przez pouczenia słowne ze strony innych ludzi, a także dzięki rozmaitym tekstom pisanym.
Tak rozumiana socjalizacja jest procesem, który nigdy się nie kończy i trwa tak długo, jak długo żyje człowiek. Każdy z nas w toku swojego życia musi uczyć się coraz to nowych wzorów zachowań. Konfiguracje wzorów zachowania odnoszące się do rozmaitych usytuowań ludzi w zbiorowościach socjologowie nazywają rolami społecznymi .
Człowiek w toku socjalizacji kształtuje swoją osobowość i określa własną tożsamość.
OSOBOWOŚĆ
Każdy człowiek ma swój własny sposób reagowania ruchowego i emocjonalnego, także określoną wyobraźnie i pamięć. Ma też właściwe sobie postawy, motywacje, dążenia i zainteresowania. Właściwy danemu człowiekowi sposób postrzegania samego siebie i tego, co go otacza, jego pragnienia, a także konflikty, jakie go dręczą, jego życie osobiste i wewnętrzne oraz jego zachowania społeczne- wszystko to razem składa się na jego osobowość.
W klasycznym ujęciu psychologii termin osobowość jest używany dla oznaczenia zorganizowanej struktury cech indywidualnych i sposobów zachowania, które decydują o sposobach przystosowania się danej jednostki do jej środowiska.
(…)
… wtórną. Każda z nich dokonuje się inaczej i wprowadza w inne obszary życia zbiorowego.
Socjalizacja pierwotna
Jest socjalizacją, którą człowiek przechodzi w dzieciństwie i dzięki której staje się członkiem społeczeństwa. W jej toku uczy się elementarnych wzorów zachowań i podstawowych ról społecznych.
Uczy się także, że rodzice mają nad nim władzę i należy ich słuchać, że są ważniejsi od innych otaczających go ludzi, że są znaczącymi innymi. W socjalizacji pierwotnej człowiek uczy się abecadła społecznego. Dlatego też jest ona najważniejsza w życiu jednostki.
W procesie socjalizacji pierwotnej kształtuje się także charakterystyczna dla danej kultury osobowość podstawowa, ta, na której kanwie rozwijają się później poszczególne zróżnicowane osobowości członków zbiorowości.
Socjalizacja pierwotna…
… się wiele typów osobowości. Typy konstruuje się wyodrębniając w postaci dwubiegunowej pewną właściwość uznaną za podstawową i określającą funkcjonowanie psychiczne, a następnie wskazuje się na jej związki z innymi cechami.
Osobowość podstawowa to część powiązanych ze sobą elementów osobowości występujących u przedstawicieli danej kultury i zharmonizowanych z jej instytucjami. Stanowi rodzaj kanwy…
… ma do czynienia z wieloma światami społecznymi oraz różnorodnymi propozycjami ich interpretacji, wśród których może wybierać. Na jego wybory w znacznym stopniu wpływa wcześniejsza socjalizacja pierwotna.
Socjalizacja wtórna nie jest jednakże prostym, mechanicznym uzupełnianiem socjalizacji pierwotnej. Przekazywane w jej toku treści bywają odmienne od treści zinternalizowanych w toku socjalizacji pierwotnej.
W socjalizacji wtórnej człowiek może decydować o tym, kto będzie dla niego znaczącym innym. W zróżnicowanym świecie społecznym inaczej niż w rodzinie, która jest jedynym światem małego dziecka, człowiek może mieć wielu znaczących innych.
W socjalizacji wtórnej nierzadko świadomi dąży się do naśladowania mechanizmów socjalizacji pierwotnej i stosuje techniki pozwalające zabarwić ją emocjonalnie. Dzieje…
… ludzie, uprzytamniamy sobie za kogo nas mają i jak nas oceniają. Określa to nasz sposób postrzegania samych siebie. Na określenie tego naszego ja, które jest zwierciadlanym odbiciem naszego ja w oczach innych, używany jest w socjologii termin jaźń odzwierciedlona.
Dla socjologów interesująca jest tożsamość społeczna jednostki. Jest pochodną jej przynależności do różnych grup i kategorii społecznych…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)