"W ogólnym rozumieniu internalizacja jest podstawą – po pierwsze, rozumienia innych ludzi oraz – po drugie, postrzegania świata jako rzeczywistości znaczącej i jako rzeczywistości społecznej."
"Ważniejsza dla jednostki jest zwykle socjalizacja pierwotna.
Socjalizacja pierwotna nie jest tylko uczeniem się czysto poznawczym, ale także odbywa się w atmosferze o wysokim ładunku emocjonalnym.
W procesie socjalizacji pierwotnej dziecko przejmuje role i postawy znaczących innych, czyli zinternalizuje je i czyni swoimi."
Berger i Luckman - internalizacja rzeczywistości
Jednostka nie rodzi się członkiem społeczeństwa.
W ogólnym rozumieniu internalizacja jest podstawą - po pierwsze, rozumienia innych ludzi oraz - po drugie, postrzegania świata jako rzeczywistości znaczącej i jako rzeczywistości społecznej.
Złożona forma internalizacji, to nie tylko rozumienie dokonujących się subiektywnych procesów innego, ale także rozumienie świata, w którym żyje, a świat ten staje się moim światem.
Socjalizację można określić jako wszechstronne i zwarte wprowadzenie jednostki w obiektywny świat społeczeństwa albo jakiś jego sektor. Socjalizacja pierwotna jest pierwszą socjalizacją, którą jednostka przechodzi w dzieciństwie i z której pomocą staje się członkiem społeczeństwa. Socjalizacją wtórną jest każdy następny proces, który wprowadza jednostkę, mającą już za sobą socjalizację pierwotną, w nocy sektor obiektywnego świata jego społeczeństwa.
Ważniejsza dla jednostki jest zwykle socjalizacja pierwotna.
Socjalizacja pierwotna nie jest tylko uczeniem się czysto poznawczym, ale także odbywa się w atmosferze o wysokim ładunku emocjonalnym.
W procesie socjalizacji pierwotnej dziecko przejmuje role i postawy znaczących innych, czyli zinternalizuje je i czyni swoimi.
Jednostka staje się tym, za kogo uważają ją, w kontaktach z nią, jej znaczący inni.
Dziecko uczy się, że jest tym, kim jest nazywane. Każde imię wiąże się z klasyfikacją, która z kolei wnioskuje o wyznaczonym umiejscowieniu społecznym. Uzyskanie tożsamości wiąże się z przypisaniem do określonego miejsca w tym świecie.
Socjalizacja pierwotna prowadzi do stopniowego abstrahowania w świadomości dziecka od ról i postaw określonych innych i dostrzeżenie ról i postaw w ogóle - do ustanowienia uogólnionego innego.
Ogół innych to społeczeństwo.
Ukształtowanie w świadomości uogólnionego innego zaznacza decydującą fazę socjalizacji.
Społeczeństwo, tożsamość i rzeczywistość kształtują się subiektywnie w tym samym procesie internalizacji.
W socjalizacji pierwotnej nie ma problemy identyfikacji - jest on automatyczna, konieczna (np. identyfikacja dziecka z rodzicami, czyli jego znaczącymi innymi).
Dziecko zinternalizuje świat jako jedyny istniejący i jedyny, jaki daje się pomyśleć.
Wraz z językiem i z jego pomocą zostają zinternalizowane jako zdefiniowane instytucjonalnie rozmaite schematy motywacyjne i interpretacyjne.
W trakcie socjalizacji pierwotnej tworzy się pierwszy świat jednostki.
Socjalizacja pierwotna wiąże się z pewnymi kolejami uczenia się, które są zdefiniowane społecznie.
Socjalizacja pierwotna kończy się z chwilą utrwalenia w świadomości jednostki pojęcia uogólnionego innego.
Socjalizacja nie jest nigdy całkowita i nigdy nie jest zakończona.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)