Socjalizacja a wychowanie Wychowanie jest to pojęcie węższe niż socjalizacja. Wychowanie polega na wdrażaniu do określonego postępowania poprzez wskazanie jednostce wzorów, jak należy postępować w sposób właściwy, łącząc to z nakłanianiem do akceptowania wartości, którym realizowanie tych wzorów ma służyć. Dokonuje się tego przez perswazję, chwalenie, ganienie, nagradzanie, karanie. Wychowanego traktuje się jako osobę, a nie jako przedmiot do obrobienia w określony sposób. Wychowanie to działanie jawne, celowe w stosunkach asymetrycznych. Etapy socjalizacji Płaszczyzny: 1. Całe społeczeństwo, które wyznacza granice procesu społecznego. Komponenty: struktura ekonomiczna, polityczna, socjalna, kulturalna. 2. Instytucje. Komponenty: zakłady pracy, media, szkoły, uniwersytety, wojsko, wspólnoty wyznaniowe 3. Interakcje i czynności. Komponenty: relacje rodzice-dzieci, uczeń-nauczyciel, komunikowanie się z przyjaciółmi, krewnymi. 4. Podmiot. Komponenty: wzory doświadczeń, nastawienia, wiedza, struktury emocjonalne i poznawcze Fazy i etapy: * niemowlęctwa (0-1) * wczesne dzieciństwo (2-4) - przedszkole * dzieciństwo (5-12) - szkoła * młodość (13-16-18) - osiągnięcie dojrzałości płciowej, ukończenie szkoły średniej/ * wiek dojrzały (16-18-65) - założenie własnej rodziny * starość (pow. 65) - emerytura Etapy innego punktu widzenia: - pierwotny (kształtowanie się osobowości przed osiągnięciem dojrzałości, wpływ głównie rodziców) - wtórny (w obrębie instytucji np. szkoły) - tercjalny (trzeciorzędowy - poprzez media) Odbywają się one jednocześnie. Socjalizacja niefortunna - jej wyniki są negatywne, nie osiąga swoich celów w prawomocny sposób. Rezultat - powstanie dewiacji osobniczych - złamanie norm (tak dewiacje definiuje grupa) - przestępstwo lub dziwactwo. Dewiacja zależy od rodzaju społeczności, okoliczności, skali. Nie wszystkie zachowania mniejszościowe i nietypowe traktowane są jako dewiacja. Dewiacja - adaptacja człowieka w społeczeństwie przybiera charakter anomiczny - pobawiony unormowania lub nie przestrzeganie norm. Anomia (Merton) - zderzenie między normami a celami jednostki w obrębie kultury. Cele życiowe są nieosiągalne, bezsens działań, brak pomocy przyjaciół. Adaptacja: 1. konformizm - jednostka akceptuje cele, normy i układ instytucjonalny w społeczeństwie. Charakter anomiczny: 2. innowacja - akceptacja celów, ale nie środków 3. rytualizm - aprobata środków, ale ignorancja celów 4. wycofanie się ucieczka - odrzucenie celów i środków 5. bunt kontranomia - normy alternatywne RESOCJALIZACJA Proces radykalnej zmiany osobowości - pozbawienie znaczenia dotychczasowych źródeł doświadczenia społecznego, odizolowanie jednostki od jej dotychczasowego środowiska, osiągnięcie trwałej zmiany albo tylko natychmiastowego podporządkowania się. Goffman „O instynktach totalnych”
(…)
…, zawstydzenie, profanacja jaźni (np. przymusowe ostrzyżenie, brak prywatności). Profanacja jaźni polega na manifestacyjnym poniżeniu tożsamości człowieka. Wykorzenieniu towarzyszy budowa nowej jaźni, stosowanie systemu nagród i kar. Cel: konformizm (podporządkowanie się wzorom, zach. - posłuszeństwo) zewnętrzny i wewnętrzny (problem postawy). Postawa antycypowana zachowanie ze względu na grupy odniesienia…
… (zmiany geograficzne i biologiczne), liczebność populacji, zmiany technologiczne, dyfuzję kulturową, nowe idee, konflikt społ. …
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)