To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
SFERA ZASTRZEŻONA KOMPETENCJI PAŃSTWA
Pojawienie się konstrukcji „sfery zastrzeżonej” było konsekwencją narastającej -
mającej swe początki już w I połowie XIX wieku -tendencji normowania prawem
międzynarodowym takich dziedzin i materii życia społecznego i działalności państw,
które dotychczas były normowane wyłącznie przez krajowego ustawodawcę. Ratio jej
wprowadzenia było więc wskazanie granic, których nikomu, także prawu
międzynarodowemu przekraczać nie wolno.
Bezpośrednim sygnałem istnienia przepisów wyłączających sprawy należące do
sfery zastrzeżonej wyłączonej spod kontroli `zewnętrznej', ściślej organizacji
międzynarodowych - były umowy ustanawiające obowiązek rozstrzygania sporów w
ramach postępowania arbitrażowego.
Art. 15 (8) Paktu Ligi Narodów:
„Jeżeli jedna ze stron twierdzi i Rada uznaje, że spór dotyczy sprawy, którą prawo międzynarodowe pozostawiło wyłącznej kompetencji tej strony, Rada stwierdzi to w sprawozdaniu, nie zalecając żadnego rozwiązania.”
Sfera zastrzeżona zatem jest sferą w obrębie której działania państwa i
realizowane kompetencje nie pozostają w żadnym związku z prawem
międzynarodowym; nie są poddane w najmniejszym stopniu rygorom prawa
międzynarodowego; te działania dotyczą przede wszystkim spraw i działań
wewnętrznych, lecz również spraw i działań zewnętrznych (szeroko rozumianej polityki
zagranicznej państwa konfigurowanej zgodnie z przyjęta `racją stanu'). Zaciągnięcie
międzynarodowego zobowiązania dotyczącego materii należącej do sfery zastrzeżonej,
wyklucza dla zaciągającego zobowiązanie możliwość powoływania się na konstrukcję
`sfery zastrzeżonej' i skutecznego przeciwstawiania jej w każdej sytuacji dotyczącej
interpretacji lub wykonania tego zobowiązania.
Opinia doradcza STMS w sprawie ustaw (dekretów) o obywatelstwie (1923);
W Tunezji (ówcześnie protektoracie francuskim) dnia 8 listopada 1921 roku, Bej Tunezji ogłosił dekret określający warunki nabycia tunezyjskiego obywatelstwa. W tej samej dacie Sułtan Maroka ogłosił dekret określający warunki nabycia obywatelstwa marokańskiego. Ogłoszeniu tych dekretów towarzyszyło równoległe w czasie ogłoszenie przez Prezydenta Republiki Francuskiej dekretów francuskich precyzujących, odrębnie, przesłanki nabycia obywatelstwa francuskiego przez osoby urodzone odpowiednio w Tunezji i Maroku. Dekrety tunezyjski i marokański zostały ogłoszone we Dziennikach urzędowych wraz z właściwym miejscu dekretem Prezydenta Francji. Ambasador Wielkiej Brytanii skierował do rządu francuskiego noty - w sprawie dekretu tunezyjskiego (3 stycznia 1922) i marokańskiego (10 stycznia 1922) protestując przeciwko możliwości aplikowania przyjętych w dekretach reguł dotyczących nabycia obywatelstwa wobec obywateli brytyjskich, jak i osób, nie będących obywatelami brytyjskimi, a uprawnionymi do ubiegania się o obywatelstwo brytyjskie.
(…)
… nieinterwencji jest jedną z
kluczowych zasad prawa międzynarodowego.
Sprawa Nikaragua vs. USA (Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, 1986)
MTS podał definicję zasady nie-interwencji, wskazując na konstytuujące ją elementy: „Zgodnie z powszechnie przyjętymi stwierdzeniami, zasada ta zakazuje każdemu państwu jak i grupie państw interweniować bezpośrednio lub pośrednio w sprawy wewnętrzne i zewnętrzne innego…
… „wewnętrznych” domen aktywności
państwowych normowanych w istocie prawem międzynarodowym.
Umowa z Gwatemala City (6-7.08.1987),
Umowa przyjęta przez pięciu prezydentów Republik Ameryki Centralnej, nakładająca na Nikaraguę obowiązek ukształtowania ustrojowych rozwiązań w formule rządów demokratycznych m.in., zabezpieczenia pluralizmu w przestrzeniach życia publicznego, wolności słowa, rządów prawa, wolności…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)