To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Sentymentalizm - kierunek umysłowy i literacki w Europie, który trwał od lat 70 XVIII wieku do początku wieku XIX. Jego twórcami byli Jean Jacques Rousseau (we Francji ) i Laurence Sterne (w Anglii ). Nazwa nurtu pochodzi od dzieła Laurence'a Sterne'a Podróż sentymentalna przez Francję i Włochy . Sentymentaliści w centrum zainteresowania stawiali człowieka i jego uczucia, skupiali się na indywidualizmie , wnętrzu. Uważali, że człowiek w procesie cywilizacji utracił podstawowe wartości, dlatego propagowali powrót do natury. Metody poznawania świata według nich to: empiryzm i sensualizm . Dzieło sztuki, zgodnie z zasadami kierunku, powinno mówić o uczuciach, psychice człowieka i przeżywanych przez niego emocjach. Dla nurtu typowe były gatunki: sielanka , powieść sentymentalna . Główni przedstawiciele w Europie to Jean Jacques Rousseau, Laurence Sterne; w Polsce: Franciszek Karpiński i Franciszek Dionizy Kniaźnin . Cechy stylu sentymentalnego -nasilenie pierwiastka uczuciowego, -poszerzenie tematyki literatury i wzbogacenie jej o treści społeczne, -w literaturze podkreślanie indywidualizmu bohaterów, -stylowi retoryczno-oratorskiemu przeciwstawienie intymności i czułości, -nastroje religijne, smutek i melancholia -wprowadzenie uczuć litości i empatii , -wprowadzenie folkloru , -naśladowanie natury, ale nie ucywilizowanej, lecz prostej, a nawet dzikiej. - miasto skażone cywilizacją - wieś spokojna: sielankowy mit arkadyjski , werystyczny obraz idealnego środowiska
- sielskie dzieciństwo - dojrzałość i klęska człowieka
- wyidealizowana przeszłość - zła, skażona teraźniejszość
- skażona cywilizacja - jednostka ludzka i jej wewnętrzne doznania:
* wyobcowanie jednostki w świecie pozorów
* pozory w stosunkach międzyludzkich (krytyka dworu, obłudy)
* życie wewnętrzne człowieka
* przyroda jako współuczestnik życia ludzkiego
* przeżycia religijne
* sfera spraw publicznych i patriotycznej liryki Sentymentalizm był zjawiskiem obyczajowym i literackim związanym ze zwiększaniem się roli, jaką w ludzkich myślach i działaniach zaczęto przypisywać uczuciom. Nazwę tego prądu wywodzi się od tytułu powieść L. Sterne'a Podróż sentymentalna , a jego początki wiąże z filozofią i twórczością J.J. Rousseau i sytuuje się około połowy XVIII stulecia. Najważniejszą cechą sentymentalizmu było akcentowanie znaczenia, jakie w procesie poznawania rzeczywistości i samego człowieka przypada uczuciom. Opierano się tu na poglądach J. Locke'a i D. Hume'a. Rousseau wskazywał na rozbieżność w naturze ludzkiej między dobrem (będącym dziedzictwem pierwotnego stanu natury) a złem (powstającym w wyniku procesów rozwoju i kształtowania się cywilizacji). Akcentował on również znaczenie natury dla rozwoju wrażliwości ludzkiej i konieczność ujmowania relacji społecznych w perspektywie uwzględniającej emocje. W konsekwencji światopogląd sentymentalny ukazywał równość ludzi obdarzonych niezależną od pochodzenia i władz rozumowych zdolnością odczuwania. Wskazywał również na istnienie między ludźmi sztucznych barier, które wytworzone zostały przez cywilizację i możliwość ich przekraczania właśnie dzięki uczuciom, akcentował także znaczenie moralności w kontaktach międzyludzkich. Przeciwstawiał dobro (naturalne) złu (czyli skażonej cywilizacji) - pojęcie natury było więc nieustannie kontrastowane z pojęciem kultury. Szukano autentycznych wartości w naturze, w uczuciach rodzinnych, także w religii, przeciwstawiając je z kolei fałszowi, obłudzie i mechanizmom prowadzącym do wyobcow
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)