Seneka - myśli
Seneka, człowiek który w niesamowicie zwięzły i jasny sposób potrafił formułować swoje myśl. Każde jego zdanie może być aforyzmem, każda myśl - złotą. Stawał w obronie wartości mędrca: spokojnego, rozważnego człowieka. Człowieka, który dzięki swojej cnocie mógł być nazywany człowiekiem, gdyż zwalczał wszelkie oznaki zwierzęcości w swojej naturze. `Ratio' - `rozum' przejąć miał kontrolę nad człowiekiem, dzięki czemu jego życie miało stać się szczęśliwe i lepsze. Warto zapoznać się z tym, co pozostawił po sobie Seneka. Kiedy pragniemy uspokoić swoje myśli, kiedy czujemy się przytłoczeni problemami, on przychodzi w swoich dziełach i daje człowiekowi nadzieję. Daję siłę, do przezwyciężania przeciwności życiowych, do tego, aby podążać przez życie z podniesiona głową, mężnie i nie uginać się pod ciężarem rzeczywistości. Wybrałem kilka fragmentów z dzieł Seneki. Mam nadzieję, że zachęcą Cię one, drogi internauto, do zapoznania się z ich całością. O opatrzności
Bóg, powiadam, wspiera tych, którzy według jego pragnienia mają osiągnąć najwyższą cnotę, ilekroć dostarcza im okazji do jakiegoś śmiałego i dzielnego czynu. Wymaga to jednak zmierzenia się z jakąś rzeczywistą trudnością: sternika ocenisz w czasie burzy, żołnierza - w boju.
Dlaczego Bóg na najlepszych zsyła chorobę, albo smutek, albo inne dolegliwości? Bo przecież i na wojnie niebezpieczne rozkazy otrzymują najdzielniejsi.
Cóż dziwnego, że Bóg twardo doświadcza szlachetne dusze? Miękkość nie jest nigdy sprawdzianem cnoty.
Przeznaczenie nami włada, i już w pierwszej godzinie po urodzeniu każdemu przydzielona jest jego porcja czasu. Przyczyny wzajemnie się zazębiają, a to co osobiste i ogólne łączy się z długim łańcuchem rzeczy: dlatego należy wszystko znosić mężnie, gdyż wbrew naszemu mniemaniu nic nie zdarza się przypadkowo, lecz nieuchronnie przychodzi. Dawno już zostało ustalone czym się będziesz cieszył, czym smucił i chociaż wydaje się, że życie poszczególnych ludzi bardzo się różni od siebie, sprowadza się wszystko do jednego: skazani na zgubę dostajemy to, co skazane na zgubę.
O gniewie
Ludzie narodzili się ku wzajemnej pomocy, gniew - na zniszczenie. Ludzie pragną się łączyć, gniew chce rozdzielać; człowiek chce pomagać, gniew - szkodzić; człowiek - wspierać nawet nieznajomych, gniew - uderzać nawet w najbliższych; człowiek gotów jest poświęcić się dla dobra innych, gniew się narazi na niebezpieczeństwo, byleby tylko innych narazić.
Życie ludzkie opiera się na życzliwości i zgodzie, i nie strachem, ale wzajemną miłością wiąże się w sojusz i wspólną pomoc.
Najlepiej jest od razu opanować pierwszą pobudkę do gniewu, zwalczać go w samych jego zarodkach i dokładać starań, aby nie popaść w ogóle w gniew. Bo jeśli gniew zacznie znosić nas na manowce, powrót do równowagi jest trudny, gdyż rozum na nic się nie zda, gdzie raz wkroczyła namiętność i za naszą zgodą otrzymała jakąś władzę nad nami: potem uczyni, co zechce, a nie, na co jej pozwolisz.
(…)
… statek na pastwę burzy. Lecz godny pochwały jest taki, który nawet podczas rozbicia okrętu, zatapiany przez morze, trzyma rękojeść steru i walczy.
Kto przewidział przyszłe nieszczęścia, pozbawił siły obecne.
Nie ma podstaw, aby wbijać się w dumę, jakoby otaczające nas rzeczy były naszą własnością: otrzymaliśmy je tylko jako pożyczkę. Wolno nam z nich korzystać i cieszyć się nimi, ale czas używania…
… majestatyczne i nadzwyczajne. Gdy wzgardzi tym co pospolite i zwykłe, i wzbije się wyżej w świętym natchnieniu, wtedy dopiero wyśpiewa coś, co niedostępne dla ust śmiertelnych. Umysł nie może dosięgnąć niczego, co znajduje się wysoko, w niedostępnym miejscu, dopóki tkwi w swoim zwykłym stanie: musi odstąpić od swych przyzwyczajeń, unieść się w górę, zerwać wędzidła, porwać samego woźnicę i tam zanieść…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)