Rządy parlamentarno-gabinetowe w Anglii

Krasowski. Notatka składa się z 2 stron.
Rządy parlamentarno-gabinetowe w Anglii Władza parlamentu angielskiego uległa znacznemu wzmocnieniu dzięki ustawom lat 1689 ( bill o prawach ) i 1701 ( ustawa sukcesyjna ). Rozpoczął się okres monarchii parlamentarnej, z przewagą Izby Gmin . W 1714 r. tron angielski objęła dynastia hanowerska, której reprezentanci nie orientowali się w sprawach angielskich, więc pozostawili rządzenie gabinetowi.
Król posiadał całość władzy wykonawczej, która sprawował poprzez powołanych przez siebie ministrów. Geneza gabinetu sięga czasów Stuartów, którzy z licznej Tajnej Rady ( Privy Council ) wyłaniali grupę osób, które tworzyły gabinet. Byli oni doradcami, wypełniającymi wolę króla.
Wilhelm Orański zapoczątkował zwyczaj powoływania gabinetu z członków tylko jednego ugrupowania , które miało większość w Izbie Gmin. Gwarantowało to niezbędne poparcie dla rządu ze strony niższej izby parlamentu. Gdy wykształci się instytucja premiera , to powoływany na to stanowisko będzie leader zwycięskiej partii.
W czasie panowania Anny (1702 - 1714) pierwszy raz minister otrzymał pewne funkcje monarsze ( Prime Minister ).
W 1714 r. nowa dynastia cedowała funkcje królewskie na jednego z ministrów, zwanego odtąd pierwszym ministrem . Król zachował prawo sankcji wobec ustaw parlamentu, jednak utracił tą moc w wyniku zaniechania ( desuetudo ).
Pozycje premiera umocnił Robert Walpole, który także ugruntował zasadę, że ministrowie muszą być członkami Izby Gmin .
W efekcie całość władzy wykonawczej przejdzie z króla na gabinet. Jedynym zaburzeniem były rządy Jerzego III, który rządził bez gabinetu. Lecz był to ostatni taki przypadek w historii Anglii.
Król był nieodpowiedzialny - “nie może czynić źle”. Wprowadzono instytucje kontrasygnaty - obowiązek podpisywania każdego aktu królewskiego przez ministra, który przejmował odpowiedzialność. Pozbawiono w ten sposób króla możliwości samodzielnego działania, uzależniło króla od woli parlamentu. “Król panuje, ale nie rządzi.” Konstytucyjna odpowiedzialność gabinetu - wywodzi się z impeachmentu . W wypadku naruszenia prawa oskarżenie formułowała Izba Gmin, a sądziła Izba Lordów.
Polityczna odpowiedzialność gabinetu - wywodzi się z interpelacji poselskich w stosunku do królewskich urzędników, odrzucania rządowych projektów ustaw. Gdy Izba Gmin nie ufała ministrom zmuszała króla do ich zmiany, zwykle zgodnie z wolą parlamentu. Dodatkowo praktyka powoływania gabinetu z członków partii w Izbie Gmin pozwala budować jego skład parlamentowi. Zasada politycznej odpowiedzialności ministra polega na możliwości jego usunięcia, jeżeli prowadzi on politykę niezgodną z wolą większości parlamentarnej. Dymisja następuje w wyniku uchwalenia wotum nieufności. ... zobacz całą notatkę