Ruchy instytucjonalne (pedagogie instytucjonalne) i ich przydatność dla pedagogiki społecznej Zwolennicy podejścia instytucjonalnego traktują instytucję jako przestrzeń społeczną, którą można analizować, ale w której można działać.
Ruch instytucjonalny (1968 r.) wyrósł z negacji, z zaprzeczenia ustalonego porządku. (Każdy członek instytucji ma własną koncepcję instytucji, która tworzy się w placówce). Ruch ten wyraża się w licznych działaniach, zmieniających do przekształcenia placówek oświatowych. Najczęściej ruch ten skupia się na próbach przekształcenia przestrzeni społecznej w placówkach, gdzie najważniejszymi elementami są relacje między członkami społeczności.
Interwencja instytucjonalna to ważny element pedagogii instytucjonalnych, może zmieniać jedynie wyobrażenia o sytuacji, a nie ją samą, bo główne jej determinanty znajdują się poza nią.
Pedagogie instytucjonalne są rezultatem namysłu nad porządkiem życia społecznego, prowadzącym do jego odrzucenia, zanegowania, niezgody - w konsekwencji wymuszającym aktywność podmiotu.
Poddane rekonstrukcji podejścia instytucjonalne przyjmują różne perspektywy:
→ psychologiczną - koncentrują się na jednostkach, osobach, ich związkach z instytucją.
→ psychospołeczną - odnosi się do grupy, a zwłaszcza interakcji w niej zachodzących
→ socjologiczną - obejmuje swym zasięgiem ogólny ogląd problemów dotyczących organizacji i instytucji społecznych.
Ruchy instytucjonalne (pedagogie) określa się często jako przykład procedury „badanie-działanie - uczestnictwo”, uważając, że spożytkowały tę procedurę do opracowania postępowania metodycznego. Istotą podejścia instytucjonalnego jest badanie tego, co niewidoczne i co dzieje się w procesie wychowania.
Instytucja nigdy nie jest bezpośrednio uchwytna, stanowi wynik skrzyżowania wyobraźni społecznej z realnością i określana jest jako ruch, dzięki któremu „siły społeczne” materializują się w formie społecznej - co oznacza, że znajdują się w trakcie tworzenia.
Instytucja istnieje w sensie: realnym, wyobrażanym, symbolicznym. Każdy członek placówki ma własny wizerunek instytucji. Instytucje tworzy się w placówce, jako zestaw norm, wartości, reguł, przepisów, będąc rezultatem skrzyżowania wyobraźni o zjawisku, problemie powstaje w wyniku analizy i mediacji.
Pedagogie instytucjonalne = ruchy instytucjonalne nie będące jednolitą, zwartą teorią, a raczej zapisem refleksji nad wydarzeniami życia społecznego, nad przebiegiem procesów społecznych - były i są zgodą na zastaną rzeczywistość.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)