To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
I. i II. RODZAJE STYLÓW KIEROWANIA I DIAGNOSTYKA STYLÓW KIEROWANIA Według teorii X ludzie z założenia nie lubią pracować i unikają pracy jak to tylko jest
możliwe, starają się unikać odpowiedzialności, są mało ambitni, ponad wszystko pragną
spokoju i wolą być kierowani. Zgodnie z tym podejściem ludzie powinni być zmuszani,
nadzorowani, kontrolowani i motywowani karami w celu zmuszenia ich do pracy. Zgodnie z teori ą Y praca jest naturalną potrzebą człowieka, czymś oczywistym i
przyrodzonym, w korzystnym klimacie psychologicznym wywołanym odpowiednimi
metodami kierowania stają się bardzo ambitni, kreatywni i sami dążą do jak największej
odpowiedzialności i samodzielności, zaś angażując się w realizację celów organizacji pragną sami siebie kontrolować i kierować; ludzie staja się takimi, jak ich przedstawia teoria X pod
wpływem traktowania, z jakim spotykają się w zakładach pracy. Kierownik autokrata - sam ustala cele grupy i zadania prowadzące do ich osiągnięcia oraz sam dokonuje podziału pracy w zakresie ustalenia celów między uczestników grupy. Kierownik demokrata - zachęca grupę do podejmowania decyzji w zakresie ustalenia celów jej działania, zadań prowadzących do ich realizacji i podziału czynności. Jednocześnie sam bierze udział w pracy wykonywanej przez grupę. Kierownik nieingerujący - pozostawia członkom grupy maksimum swobody w ramach realizacji zadań. Sam nie podejmuje żadnych decyzji, nie uczestniczy w pracach grupy, nie ocenia też pracy podwładnych. Styl autokratyczny polega na tym, że szef sam dokonuje podziału pracy, nikogo nie pyta o zdanie, działa głównie przez polecenia i kary, utrzymuje dystans w stosunku do pracowników. Autokraci dzielą się na: a) surowych (apodyktyczni lecz sprawiedliwi, pryncypialni, nie delegują swoich uprawnień); b) życzliwych (czują odpowiedzialność moralną za pracowników, chcą im stworzyć jak najlepsze warunki pracy, ale sami ustalają, co jest dla nich dobre); c) nieudolnych (despotyczni, nieobliczalni, a ich stosunek do podwładnych zależy od chwilowego nastroju).
Styl demokratyczny - szef demokrata zachęca grupę do podejmowania decyzji,
dotyczących celów i zadań oraz ich przydzielania poszczególnym pracownikom. Koordynuje
działania pracowników i deleguje swoje uprawnienia. Dba o dobre stosunki w grupie i
uczestniczy w ich pracach.
Styl nieingeruj ą cy - szef daje duŜą swobodę w planowaniu i organizowaniu zadań
członkom grupy, którą kieruje. Stara się nie podejmować żadnych decyzji. Jest niezdolny do
sprawowania władzy i kontroli. Styl ten najchętniej realizowany jest przez kierownika o
nastawieniach „towarzyskich”. Miejsce pracy traktuje on jako narzędzie dostarczania
(…)
… do ukształtowania wysokiego morale podwładnych, wzrostu poczucia ich
integracji z instytucją oraz sprzyjanie wzrostowi potencjalnych moŜliwości ich działania na
rzecz firmy. Nie jest gotów do poświęcenia ludzi dla osiągnięcia doraźnych celów
organizacji. Ze względu na stosowany styl kierowania za skuteczną formę motywowania
uznaje nagrody. Stosowaną formą kary jest zmniejszenie zainteresowania winnym.
Style…
… autorytetu formalnego jako źródła władzy kierowniczej,
stopień wpływu na ustalenie celów i zadań dal kierowanego zespołu,
poziom zaufania do podwładnych;
czynniki personalne: wielkość luki kwalifikacyjnej między kierownikiem a podwładnymi,
poziom samodyscypliny i odpowiedzialności podwładnych,
poziom szczerości motywów i intencji podwładnych,
stopień rozbudzenia potrzeb pozamaterialnych u podwładnych…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)