To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Rodzaje niestateczności ogólnych i sposobów przeciwdziałania
Utrata stateczności ogólnej elementów prętowych konstrukcji jest równoznaczna z ich zniszczeniem. Narażone są na nią pręty ściskane i zginane. Niestateczność ogólna elementu ściskanego, czyli wyboczenie, następuje nagłe, gdy siła ściskająca osiągnie wartość krytyczną (Ncr). Wybocze-nie pręta może mieć jedną z trzech postaci: giętną - pręt ulega wygięciu w płaszczyźnie najmniejszej jego sztywności, skrętną - pręt skręca się wokół osi podłużnej, giętno-skrętną - następuje wygięcie pręta z równoczesnym jego skręceniem (rys. 8.1).
Niestateczność ogólna elementów zginanych, czyli zwichrzenie, również następuje nagle, gdy moment zginający osiągnie wartość krytyczną (Mcr). Zwichrzenie belki jest inicjowane wytoczeniem pasa ściskanego z płaszczyzny zginania i natychmiast przechodzi w skręcanie belki - jest zbliżone do wyboczenia giętno-skrętnego (rys. 8.2).
Możliwość utraty stateczności pręta zależy od jego smukłości. Przy dostatecznie małej smuklo-ści pręt jest stateczny. W miarę wzrostu długości wyboczeniowej pręta, przy tym samym przekroju, rośnie jego wrażliwość na utratę stateczności ogólnej.
Pojedynczy element ściskany lub zginany, dobrany wstępnie z warunku nośności przekroju ulega utracie stateczności ogólnej przeważnie przed wyczerpaniem nośności przekroju. W takim przypadku można zapobiegać niestateczności na dwa sposoby. Jednym jest odpowiednie (często znaczne) zwiększenie powierzchni przekroju pręta, połączone ewentualnie ze zmianą kształtu przekroju poprzecznego. Drugim jest zaprojektowanie w wybranych punktach osi pręta podparć (stężeń) przekrojów poprzecznych, które uniemożliwią w płaszczyznach tych przekrojów przemieszczenia wynikające z utraty stateczności. W tym przypadku nie jest konieczna zmiana wielkości lub kształtu przekroju pręta. Rozstaw podparć jest ograniczony największą długością pręta, przy której jest zachowana jego stateczność ogólna (patrz: rozdz. 6. i 7. skryptu oraz norma [51]).
Sposób konstruowania podparć usztywniających musi uwzględniać przebieg zmiany postaci elementu w początkowej fazie utraty stateczności ogólnej (rys. 8.1, 8.2). Przebieg ten wskazuje, jak należy ukształtować rozwiązania konstrukcyjne stabilizujące element. Stosuje się podparcia punktowe, tzw. dyskretne, oraz ciągłe - tarczowe.
Poprzeczna stabilizacja punktowa przekrojów to:
• podparcia boczne w przypadku
wyboczenia giętnego, stosowane do podparcia pręta w płaszczyźnie mniejszej sztywności,
zwichrzenia, stosowane do podparcia pasa ściskanego w kierunku prostopadłym do płaszczyzny głównej przekroju elementu,
* podparcia przeciw skrętne przekroju poprzecznego elementu stosowane w przypadkach wyboczenia skrętnego i giętno-skrętnego oraz zwichrzenia.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)