To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Rewolucje komunistyczne i penetracja radziecka w Afryce „Trzeci Świat”, a w szczególności wchodzące w jego skład państwa afrykańskie, po II wojnie światowej stały się miejscem rywalizacji na linii Wschód - Zachód. Jako że walkę dwóch bloków można było zaobserwować w każdej dziedzinie życia, toteż i „sprawy kolonialne” nie były wolne od owej walki.
Blok komunistyczny w stosunku do państw kolonialnych kierował się „logiką ekspansji rewolucji”. Kreml i jego satelici popierali wszelkie ruchy narodowowyzwoleńcze w różnych krajach Afryki, „przedstawiając się im jako jedyny, prawdziwy sojusznik oraz oferując rozwiązania społeczne, polityczne i gospodarcze”. ZSRR chciał wykorzystać państwa afrykańskie głównie w celach propagandowych. Pomoc biednym krajom Trzeciego Świata miała pokazać światu kto tak naprawdę jest altruistą, tym samym kto powinien objąć stery nad światem. Z drugiej strony, według Związku Radzieckiego, takie „opanowanie” krajów afrykańskich dawało możliwość wprowadzania tam ideologii komunistycznej, tym samym rozszerzania granic imperium komunistycznego.
Tymczasem w wyniku dekolonizacji powstało 130 nowych państw. Jak się jednak okazało, nowe niepodległe państwa stanęły w obliczu ogromnych trudności. „Cud niepodległości” nie zlikwidował problemów, często natomiast zrodził nowe. Postkolonialna Afryka przeżywała „ogromne trudności w konsolidacji niepodległości”. Zacofanie ekonomiczne, bardzo skomplikowana struktura etniczna, walki plemienne, brak dojrzałych elit politycznych sprawiły, że grunt afrykański stał się jeszcze bardziej podatny na wpływy zewnętrzne. A owo otoczenie zewnętrzne nie pozostawiało tego obojętnym.
Związek Radziecki bardzo chętnie pomagał nowo wyzwolonym krajom afrykańskim. Dzięki temu bowiem niektóre z tych krajów przejmowały komunistyczną ideologię, stając się ekspozyturami wpływu ZSRR na kontynencie afrykańskim. Pomoc państwom afrykańskim ze strony ZSRR sprawiała również, że na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ kraje te były „maszynką do głosowania” w interesie Związku Radzieckiego.
Jak się okazało w latach siedemdziesiątych wpływy radzieckie w Afryce były bardzo duże. Przede wszystkim było to widoczne w tym, że znacząca liczba państw afrykańskich miała charakter socjalistyczny lub skrajnie marksistowski. Dokonały przykład przejmowania ideologii radzieckiej stanowi rewolucja komunistyczna w Etiopii. Otóż w Etiopii nieudolne reformy cesarza w trakcie trwania suszy doprowadziły do jego obalenia. Nowe władze ogłosiły 10-punktowy plan rewolucji, który zapowiadał m.in. wywłaszczenie własności ziemskiej, nacjonalizację gałęzi gospodarki oraz powołanie jednej partii politycznej, kierującej się zasadami tzw. socjalizmu etiopskiego. W 1977 roku Etiopia podpisała układ o przyjaźni i współpracy ze Związkiem Radzieckim. Etiopia od tego momentu pogrążyła się w terrorze kierowanym przez władze rewolucyjne przy współudziale Kuby. Innym krajem, które głosiło oficjalnie ideologię marksistowską była m.in.
(…)
… się bardziej instrumentem polityki międzynarodowej ofiarodawców, a nie prawdziwą pomocą dla jej odbiorców.
Po zakończeniu zimnej wojny państwa afrykańskie nie mogły już liczyć na wsparcie żadnej ze stron konfliktu globalnego. Równocześnie nie potrafiły same rozwiązywać narosłych, często przez kilkanaście lat, problemów. Większość mieszkańców Afryki urodziła się po uzyskaniu niepodległości. Nie mogła więc pamiętać…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)