To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Dekolonizacja Afryki Afryka była tym kontynentem, na którym znajdowało się najwięcej kolonii. Gwoli prawdy dodać trzeba, że powstały one też najpóźniej, na ogół w drugiej połowie XIX wieku. W większości należały również do świata państw najniżej rozwiniętych cywilizacyjnie Trudno więc się dziwić, że właśnie państwa na Czarnym Lądzie najpóźniej uzyskiwały niepodległość. Przełomowy dla procesu dekolonizacji tego kontynentu był rok 1960 nazywany często Rokiem Afryki, jako że wówczas niepodległość uzyskało kilkanaście państw regionu. Regułą było, że szybko stawały się one członkami ONZ, a szereg z nich włączało się też w prace w ramach Ruchu Państw Niezaangażowanych. Dawne metropolie, zwłaszcza Francja i Wielka Brytania, ze swoimi byłymi koloniami zwykle utrzymywały bliskie stosunki gospodarcze, polityczne, kulturowe, a bywało że także militarne. Niejednokrotnie interweniowały też zbrojnie w konflikty wewnętrzne jak np. Francuzi w Czadzie czy Belgowie w Kongu. Nierzadko też po proklamowaniu niepodległości wybuchały przewlekłe wojny domowe jak w Kongu w latach 1960-1965. Bywało i tak, że niepodległość była wynikiem długoletniej wojny i kompromisu wymuszonego na metropolii, jak np. miało to miejsce w Algierii, gdzie w latach 1954-1962 toczyła się wyniszczająca wojna. W niektóre wojny angażowały się zresztą państwa trzecie. Tak było np. w latach 1961-1991 w Angoli, gdzie zaangażowane były Kuba z jednej, a Republika Południowej Afryki z drugiej strony. Za najkrwawszą wojnę na Czarnym Lądzie zwykle uważa się wojnę domową w Nigerii. W maju 1967 r. rząd w Lagos ogłosił stan wyjątkowy, co spowodowane było separatystycznymi dążeniami prowincji wschodniej, Biafry. Krok ten zapoczątkował kilkuletnią krwawą wojnę, w wyniku której śmierć poniosło około 2 mln osób, w tym znaczna część z głodu. W 1963 r. państwa regionu utworzyły Organizację Jedności Afrykańskiej, która za jeden z celów uznawała walkę z kolonializmem i jego nową odmianą neokolonializmem. Jako ostatnie rozpadło się po "rewolucji czerwonych goździków" z kwietnia 1974 r. imperium portugalskie. Nowe władze Portugalii zrezygnowały ze swoich afrykańskich kolonii: Gwinei Bissau, Mozambiku i Angoli. Ruchy niepodległościowe w Afryce cieszyły się na ogół poparciem ZSRR i "państw bloku". Stosunkowo często w niestabilnych krajach formowały się komunistyczne lub kryptokomunistyczne dyktatury. Nierzadko zdarzało się więc, że jedną dyktaturę zastępowała inna wcale nie mniej okrutna. Tak np. było w Etiopii, gdzie w wyniku wojskowego zamachu stanu z września 1974 r. na gruzach obalonego reżimu cesarza Hajle Sellasje zaczęto budować nową dyktaturę o charakterze komunistycznym. Podobnie było w Libii, gdzie po obaleniu w 1969 r. monarchii uformowała się dyktatura pułkownika Muammara Kadafiego, która przetrwała ponad trzydzieści lat.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)