To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Proces dekolonizacji w Afryce.
W Afryce, skolonizowanej w XIX w. przez Europejczyków, po zakończeniu działań wojennych w 1945r. przybrały na sile tendencje niepodległościowe. Wprawdzie większość państw powojennej Europy uznała idee Karty Atlantyckiej za podstawę współczesnego ładu politycznego świata, jednak rozstanie się z zamorskimi posiadłościami, ich bogactwami naturalnymi i tamtejszą tanią siłę roboczą, co stanowiło o pozycji międzynarodowej metropolii, nie było łatwe. Wybuchłe w 1954r. antyfrancuskie powstanie w Algierii dało początek krwawej i długotrwałej wojnie francusko-algierskiej(zakończonej w 1962 r.). Na terenach objętych powstaniem Francuzi dokonywali eksterminacji, a w rezultacie wojny zginęło około 2 milionów ludzi. Upór Francji w podtrzymywaniu zależności kolonialnej Algierii podyktowany był przede wszystkim dużą liczbą osadników francuskich (nazywanych kolonami), którzy uznawali Algierię za swą ojczyznę, a jednocześnie nie chcieli wyrzekać się związków z Francją.
Jako pierwsze spośród brytyjskich kolonii w Afryce niepodległość uzyskało Złote Wybrzeże w 1957 r. Połączyło się z oenzetowskim terytorium powierniczym -Togo. Z połączenia powstało nowe, w pełni niepodległe państwo, Ghana. Na jej czele staną Kwame Nkrumah.
W 1960 r. Belgowie przyznali niepodległość Kongu Belgijskiemu, zaledwie po półrocznych rządach lewicowego premiera Patrice'a Lamumby najbogatszą prowincja kraju -Katanga -ogłosiła swoja secesję. Na czele secesjonistów staną prozachodni polityk Moise Czombe, który był popierany przez europejskich właścicieli kopalń w Katandze. Zapoczątkowało to pięcioletnią wojnę domową, u której źródeł leżały wewnętrzne problemy polityczne, gospodarcze i etniczne. W konflikt zaangażowały się również siły zbrojne ONZ. Wojna zakończyła się dopiero w 1965 r. gdy władzę w całym państwie objął generał Mobutu Sese Seko.
Mimo licznych problemów do końca lat osiemdziesiątych minionego wieku, zdecydowana większość państw afrykańskich uzyskała niepodległość.
Po uzyskaniu suwerenności państwa Afrykańskie weszły do społeczności międzynarodowych, przyjęto je również do ONZ, w strukturach której stworzyły najsilniejszą liczebnie grupę regionalną. Zgłosiły masowy akces do powstającego w połowie lat pięćdziesiątych Ruchu Państw Niezaangażowanych. Wyemancypowane państwa afrykańskie podjęły działania na rzecz umocnienia suwerenności i integralności terytorialnej oraz przyśpieszenia rozwoju społeczno -gospodarczego. W realizacji tych zamierzeń ważną rolę odegrała Organizacja Jedności Afrykańskiej (OJA), wyrosła z koncepcji panafrykanizmu. Wchodząc w skład ONZ i Ruchu Państw Niezaangażowanych, suwerenne państwa afrykańskie sprzymierzyły się z krajami Azji i Ameryki Łacińskiej oraz ówczesnego bloku sowieckiego. Jednocześnie stały się obiektem neokolonialnej rywalizacji Zachodu i Wschodu o wpływy polityczne, ekonomiczne i militarne w Afryce.
(…)
… Afryki. Rozpoczął się wówczas proces jej politycznej militaryzacji, którego świadectwem były wojskowe zamachy stanu. Pierwszym z nich był przewrót w Togo z 1963 r. W następnych latach wojskowi objęli rządy w 32 krajach afrykańskich. Spośród 53 członków OJA tylko 20 państw nie dotknęły wojskowe zamachy stanu. Bez względu na orientację polityczną autorytarne ekipy rządzące, stosujące terror i brutalizując życie społeczne, nie były w stanie zapewnić stabilizacji we własnych państwach. W latach 1960-1980 w Afryce było wielu do dziś cieszących się złą sławą cywilnych i wojskowych despotów, traktujące rządzone przez siebie kraje jak prywatna własność. Szczególnym okrucieństwem i autokratyzmem wsławił się Jean Bedel Bokassa, który w efekcie wojskowego puczu w 1966r. Przejął władzę w Republice…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)