To tylko jedna z 11 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
REGENERACJA CZĘŚCI MASZYN
8.1. Techniczne i ekonomiczne uzasadnienie stosowania regeneracji
Stosując regenerację części moŜna obniŜyć społeczne koszty wynikające z uŜytkowania maszyn w wyniku: - zapobiegania przedwczesnemu złomowaniu,
- łagodzeniu lub likwidacji deficytu części zamiennych,
- przywracaniu wartości uŜytkowej częściom drogim i trudno dostępnym (np. z importu),
- skracanie czasu remontu.
Koszt regeneracji stanowi zwykle od kilku do około 50% kosztu nowej części. Część regenerowana ma niekiedy lepsze właściwości uŜytkowe od części nowej. Przykładem mogą być
korpusy obrabiarek, które po wieloletniej eksploatacji są doskonale wysezonowane i znacznie lepiej zachowują swoją geometrię od korpusów nowych. MoŜna uzyskać niezłe ceny w odsprzedaŜy starych maszyn np. obrabiarek, właśnie z uwagi na wartość ich korpusów.
8.3. Metody regeneracji stosowane w przemyśle
W zaleŜności od charakteru zuŜycia, rodzaju materiału z jakiego wykonana jest część maszynowa, kosztu samej części i kosztu jej regeneracji oraz będących do dyspozycji środków
technicznych, stosuje się regenerację przez:
- zamianę par kojarzonych, poprzedzoną weryfikacją i selekcją części kojarzonych,
- zastosowanie tzw. wymiarów remontowych,
- uŜycie dodatkowych elementów,
- obróbkę plastyczną,
- klejenie, kitowanie, galwaniczne i chemiczne nanoszenie warstw (regeneracja „na zimno”),
- spawanie, napawanie, fluidyzacja (regeneracja „na gorąco”).
8.3.1. Regeneracja przez zamianę par kojarzonych
Metoda ta nie polega na regeneracji części w ścisłym tego słowa znaczeniu. Stosowana jest
do elementów współpracujących ze sobą w dokładnie skojarzonych parach, o niewielkich rozmiarach, których czynne powierzchnie zuŜywają się równomiernie. MoŜna przytoczyć wiele
przykładów współpracujących ze sobą części maszynowych, które tracą własności uŜytkowe juŜ
przy małym ich zuŜyciu. NaleŜą do nich elementy rozdzielaczy w pneumatycznych i hydraulicznych układach sterowania, tłoczki pomp wtryskowych, elementy toczne łoŜysk i par prowadnicowych itp.
U podstaw tej metody leŜy kojarzenie parami współpracujących ze sobą elementów, dla zapewnienia określonej - zwykle bardzo małej - wartości luzu. Selekcję części dokonuje się w
zbiorach elementów tworzących parę. Wymiar nominalny kojarzonych części jest ten sam, róŜne
są jednak wielkość i połoŜenie pól tolerancyjnych. Uwzględniając normalny rozkład rozrzutu
wymiarów rzeczywistych, moŜna przez odpowiednią selekcję części skojarzyć pary, dla których
uzyska się poŜądaną wartość luzu.
Po demontaŜu zespołu poddanego regeneracji, z uwagi na nadmierny luz występujący między elementami tworzącymi pary, konieczna jest weryfikacja jego części dla stwierdzenia ich
rzeczywistych wymiarów i ewentualnych błędów kształtu. Ponowne wykorzystanie części jest
moŜliwe, po odpowiedniej selekcji z uwzględnieniem ich wymiarów rzeczywistych, i takim skojarzeniu w pary, aby uzyskać poŜądaną wartość luzu.
Stosując opisaną wyŜej metodę moŜna około 60% części o nieduŜym i równomiernym
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)