To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Banki jako instytucje zaufania publicznego
Banki, jako pośrednicy finansowi, są podmiotami prowadzącymi działalność opartą na powierzonych im depozytach. Muszą zatem brać pod uwagę nie tylko własne interesy ale także swoją odpowiedzialność wobec społeczeństwa. Należy je zatem traktować jako jednostki świadczące usługi publiczne a nie jak zwykłe podmioty gospodarcze. Dlatego też ze względu na swoją rolę i zadania im powierzone, są instytucjami zaufania publicznego. Nie chodzi tutaj o nadzwyczajnie wysokie zaufanie do bankowców jako grupy zawodowej. Można wręcz powiedzieć, że znaczna część społeczeństwa nie ocenia wysoko ich rzetelności i uczciwości.
Komentując te wyniki należy jednak pamiętać, że dotyczą instytucji, której powierza się własne środki pieniężne, co z góry powoduje, że wszystkie nadużycia, nieprawidłowości w sektorze bankowym są oceniane surowiej i bardziej emocjonalnie niż w innych rodzajach działalności gospodarczej. Nie chodzi o dosłownie rozumiane zaufanie, ale postrzeganie banków jako instytucji pod specjalnym nadzorem państwa, którym system prawny wyznacza ramy działania w sposób znacznie bardzie szczegółowy, niż innym podmiotom gospodarczym. Zatem z kategorią zaufania publicznego powinny się łączyć raczej podwyższone wymagania co do profesjonalizmu działania i surowszą odpowiedzialność podmiotu zaufania publicznego. Słusznie jest wobec tego krytykowane wyposażanie banków, w imię ochrony deponentów, w nadmiernie rozbudowane przywileje, naruszające konieczną w demokratycznym państwie prawnym równowagę między wierzycielem a dłużnikiem.
Bezpieczeństwo sektora bankowego leży w interesie publicznym, ale rozbudowane przywileje bankowe nie są najlepszym sposobem na jego zapewnienie. We współczesnych systemach bankowych bezpieczeństwo osiąga się przez wyposażenie banków w:
kapitały własne,
zapewnienie wysokiego poziomu zawodowego i etycznego kadry zarządzającej,
przestrzeganie norm ostrożnościowych,
właściwy dobór kredytobiorców i zabezpieczanie udzielanych kredytów,
restrykcyjny system nadzoru bankowego,
obowiązkowy system gwarantowania wkładów.
Duże znaczenie ma również sprawny i dostosowany do potrzeb system pomocy bankom zagrożonym upadłością. Na gruncie przepisów prawa bank nie został nazwany wprost instytucją zaufania publicznego, jednak oprócz powszechnego operowania tym pojęciem, posłużył się nim również Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu swego orzeczenia. Przepisy prawa, głównie ustawy „Prawo Bankowe" tworzą i podtrzymują ten wizerunek banku jako podmiotu o wyjątkowym charakterze. Rolą prawa jest także tworzenie mechanizmów ochronnych, utrudniających wykorzystywanie tej świadomości społecznej dla celów sprzecznych nie tylko z prawem, ale i zasadami współżycia społecznego (dobrymi obyczajami). Chodzić więc będzie zarówno o sprzeniewierzenie powierzonych środków, proceder prania brudnych pieniędzy, jak i nadmierne wykorzystywanie pozycji strony silniejszej ekonomicznie i profesjonalnie przygotowanej do prowadzenia działalności bankowej w kontaktach z klientami, a szczególnie osobami fizycznymi. Rolą prawa jest stworzenie spójnego systemu regulacji, które zapewnią bezpieczeństwo środkom powierzanym bankom przez ich klientów, a bankom uniemożliwią prowadzenie działalności nastawionej wyłącznie na maksymalizację zysku i wykonywanej bez szeroko rozumianego nadzoru ze strony państwa.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)