To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Gatunki dziennikarskie - 8.01.2008
Recenzja Gatunek będący sprawozdawczym omówieniem, krytyczną analizą lub oceną książek, spektakli, wystaw, koncertów i innych jednostkowych aktualnych zjawisk artystycznych.
Odmianą gatunkową recenzji jest przegląd , czyli wypowiedź analizująca i oceniająca zespół dzieł artystycznych o podobnych cechach treściowych lub formalnych (np. festiwale).
Cechą najważniejszą tej wypowiedzi jest obecność słów i zwrotów, a także elementów oceniających, wartościujących, ekspresywnych. Nie jest recenzją omówienie czy streszczenie, ale staje się nimi, gdy opatrzymy je gwiazdkami czy innymi wartościującymi symbolami.
Znajdujemy w niej elementy stylizacji felietonowej, reportażowej, eseistycznej. Możemy wtedy mieć problem z trafną klasyfikacją tekstu, a nawet ze znalezieniem dominanty (vide teksty T. Boya-Żeleńskiego czy A. Słonimskiego). Często wszechstronna i pogłębiona recenzja przyjmuje kształt szkicu krytycznego lub staje się rozprawą naukową.
Pierwsze tego typu wypowiedzi pojawiły się w połowie XVI wieku w prasie francuskiej. Mimo występowania cech gatunku cel publikacji był czysto komercyjny. Chodziło o zareklamowanie dzieła, a autorami entuzjastycznych ocen byli zwykle wydawcy lub księgarze.
W Polsce zbliżony charakter miały teksty pióra największego warszawskiego księgarza Sasa Wawrzyńca de Kolof, opublikowane w jego periodykach Warschauer Bibliothek i Acta Literarai w połowie XVIII wieku.
Pierwszym niekwestionowanym autorytetem w dziedzinie krytyki literackiej został były jakobin Franciszek Ksawery Dmochowski, tworząc krąg wzajemnie wobec siebie lojalnych kolegów krytyków. Tę pierwszą „sitwę” recenzencką tak scharakteryzował A. Mickiewicz: „ Zdanie księdza Golańskiego przytacza F. L. Dmochowski, Dmochowskiego przytacza L. Osiński, wszystkich przytacza Stanisław Potocki, wszyscy przytaczają Stanisława Potockiego ”.
Krytyka warszawska na początku wieku tkwiła jeszcze w estetyce klasycystycznej i była odporna na wszelkie innowacje. Autorzy pomijali nowatorskie cechy utworu i skupiali się na pedantycznej analizie jednej frazy czy metafory. Ofiarą tej grupy padł m.in. Adam Mickiewicz, którego sonety totalnie skrytykowano.
Przełom - Pierwszy polski krytyk z prawdziwego zdarzenia to Maurycy Mochnacki. Mochnacki patrzył na dzieło jako całość, omawiał i oceniał je w szerokim kontekście dotychczasowych dokonań autora, próbował, jeśli było to możliwe, porównywać utwór z tym, co ukazało się w literaturze europejskiej. Był to pogłębiony, wielostronny i erudycyjny rodzaj krytyki, taki jaki uprawiała wówczas czołówka europejskich literaturoznawców.
W Polsce okresu XX-lecia międzywojennego do elity recenzenckiej zaliczano m.in. Stefana Napieralskiego, Ignacego Fika, . To oni potrafili dostrzec to, co nowe i oryginalne i skrytykować to, co popularne, ale tandetne i miałkie.
(…)
… sformatowane kierowane do ściśle określonej grupy docelowej. Radio współczesne wobec presji konkurencji innych mediów nieuchronnie zmierza ku większej ekspresji i dynamice i jest to proces nieuchronny.
Programy informacyjne:
Serwisy nadawane w ustalonym rytmie czasowym poprzedzone sygnałem dźwiękowym czy jinglem i nagłówkami headlines, będącymi kondensacją najważniejszych wiadomości. W sytuacjach wyjątkowych…
… komentarz, np. w formie korespondencji zagranicznej, wywiad, recenzję „Z kraju i ze świata”.
Charakter wielofunkcyjny informacyjno-publicystyczno-rozrywkowy jako całość mają radiowe bloki np. poranne i popołudniowe w radiu publicznym, np. „Sygnały dnia” czy „Z pierwszej ręki” czy „Dzień dobry bardzo” w Radio Zet.
Do kategorii informacji radiowej zaliczamy wszystkie rodzaje sprawozdań, bezpośrednich…
…, czy dyskusja typu „Forum”. Stosunkowo rzadko występują formy popularne kiedyś takie jak odczyt (pogadanka) czy gawęda.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)