To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
26.b R. Barthes: Krytyka i prawda od czasów Mallarmego - podwójna funkcja stylu - poetycka i krytyczna;
krytyk staje się pisarzem. O stawaniu się pisarzem decyduje świadomość słowa. Pisarz odczuwa głębię języka, a nie tylko jego piękno;
nowa krytyka istnieje dzięki osamotnieniu aktu krytycznego jako aktu stylistycznego. Pisarz i krytyk to już nie pan i sługa;
krytyka do pisarza zbliża ogólny kryzys komentarza.
Język mnogi: każda epoka wierzy, że zna sens kanoniczny dzieła, ale diachronia zmienia sens pojedynczy w mnogi, dzieło zamknięte w otwarte;
zmienia się definicja dzieła - z faktu historycznego w antropologiczny, dzieło jest wieloznaczne, symboliczne. A symbol to nie obraz, a mnogość znaczeń;
kontakt czytelnika z czymś poza tekstem - to marzenie . Literatura jest odkrywaniem słowa;
filologia ma uchwycić literalny sens wypowiedzi, a nie wtórny. Język symboliczny dzieł jest językiem mnogim. Każde słowo / dzieło ma liczne sensy. Wieloznaczności w języku potocznym można zredukować dzięki sytuacji, w jakiej się pojawiają. W dziele się nie da - bo nie ma sytuacji. W dziele jest coś z cytatu. Jest wygłoszone poza sytuacją;
symbol nie jest tylko właściwością wyobraźni, ma też funkcję krytyczną, a przedmiotem tej krytyki jest język;
wypowiedź ogólna, której przedmiotem jest nie jakiś określony sens, a wrogość sensów dzieła - to nauka o literaturze / stylu;
wypowiedź, która podejmuje się nadania dziełu sensu - krytyka literacka. Nadanie sensu może być pisane / milczące lektura bezpośrednia i krytyka, upośredniona przez język - styl krytyki.
Nauka o literaturze (wszystko w czasie przyszłym, coś jak I część Miazgi Andrzejewskiego): przedmiot literacki - napisany. Nauka o literaturze możliwa, gdy się uzna, że dzieło zostało stworzone przez styl;
nauka o literaturze nie ma narzucać dziełu sensu, dającego prawo do odrzucania innych sensów;
nie ma zajmować się treściami, ma być nauką o warunkach treści - czyli o formach; interesować się ma zmianami sensu wywoływanymi przez dzieła, nie ma interpretować symboli, a ich wielowartościowość. Jej przedmiotem nie są pełne sensy dzieła, a sens pusty;
językoznawstwo zakłada hipotetyczny model opisu. Tu - podobnie;
cel: nie wyjaśnienie, dlaczego przyjęty został sens, ale dlaczego można ten sens przyjąć;
może spokrewnić dzieło literackie z mitem, który nie ma autora. Śmierć autora - pozbawia realności jego podpis, czyni z dzieła mit, zacieranie podpisu autora = wyzwolenie dzieła z ograniczeń intencji;
przedmiot badań mitologii stylu - nie dzieła uwarunkowane, ale przeniknięte wielkim stylem mitycznym, w którym ludzkość wypróbowuje swe pragnienia;
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)