To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Przywództwo i Zarządzanie Różnice między przywództwem a zarządzaniem: Bennis i Nanus określają przywództwo jako ZNAJDOWANIE ŚCIEŻKI, a zarządzanie jako PODĄŻANIE TĄ ŚCIEŻKĄ. Przywództwo według nich polega na robieniu właściwych rzeczy, a zarządzanie na robieniu rzeczy właściwie.
Przywódca to wizjoner, ustala on cele i misję natomiast manager to osoba, która ma te cele realizować.
Według Kottlera zarządzanie to czynności zmierzające do utrzymywania spójności i porządku w organizacji, podczas gdy przywództwo dotyczy wprowadzania konstruktywnych lub adaptacyjnych zmian.
Podejście zorientowane na cechy (trait approach): Podejście to dominowało w badaniach nad przywództwem do lat 50' ubiegłego wieku. Nie zdołano wtedy niestety wyodrębnić szczególnych cech osobowości właściwych liderom. To co zauważono to fakt, iż z reguły przywódcy są wyżsi i bardziej inteligentni od swoich podwładnych. Jednak gdyby to miało decydować o postrzeganiu ich jako liderów, musieliby oni być liderami w każdej sytuacji. Tymczasem rola lidera w rzeczywistości zależy od charakteru wykonywanego zadania.
House i Baetz twierdzili, że przywódca musi być towarzyski, mieć potrzebę władzy i potrzebę osiągania sukcesu.
Późniejsze badania dowiodły, iż przywódcy są na ogół bardziej skłonni do dominowania, są ekstrawertywni, inteligentni i konserwatywni. Mają oni też duże zdolności adaptacyjne. Liderzy są pewni siebie, uczciwi, pracowici, energiczni, wytrwali oraz znają się na danej dziedzinie.
Podejście zorientowane na styl (style approach): Zwolennicy tego podejścia koncentrują się na zachowaniu lidera, a nie na jego cechach osobowych. Podejście to zakłada, że można nabyć zdolności potrzebne do bycia liderem.
Badacze z Michigan University skupili się na różnicach między liderami skutecznymi a nieskutecznymi. Okazało się, że liderzy skuteczni częściej koncentrowali się na pracowniku (troszczyli się o niego), a liderzy nieskuteczni koncentrowali się na zadaniu (tylko na samej pracy i osiągnięciu celu). Uważa się ponadto, że lider może przyjąć tylko jedną z tych dwóch opcji, nigdy obydwie jednocześnie.
Styl przywódczy w dużym stopniu determinują 4 główne czynniki:
liczenie się z innymi - to, w jakim stopniu przywódcy i ich podwładni dbają o uczucia drugiej strony oraz o zacieśnianie wzajemnej więzi, a także w jakim stopniu dbają o relacje oparte na wzajemnej sympatii i wzajemnym zaufaniu;
nadawanie struktury - to, w jakim stopniu przywódca jednoznacznie definiuje obowiązki związane z daną rolą (role responsibility), a także strukturuje pracę nad osiągnięciem celu;
(…)
… między przywódcą a szeregowymi członkami grupy rodzi się wzajemne zaufanie i szacunek;
zarządzanie środka, inaczej styl 5.5, polega na wypośrodkowaniu pomiędzy potrzebą wykonania zadania a utrzymywaniem morale na satysfakcjonującym poziomie. Celem jest poprawne wykonywanie pracy;
zarządzanie zubożone czy też nieinterwencyjne, określane także jako styl 1.1, to dążenie do tego, by przy możliwie najmniejszym wysiłku…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)