To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Przemieszczenie i ruch tarczy
Przemieszczenie tarczy do przodu jest jednym z podstawowych procesów metody tarczowej. Aby uniknąć zaklinowania, musi ona pokonać następujące opory:
• tarcie między górotworem a zewnętrzną powłoką tarczy,
■ tarcie między obudową stałą a wewnętrzną powierzchnią płaszcza osłonowego,
• opór czołowy noża i urządzeń skrawających górotwór w czasie przesuwania tarczy. Aby tarcza mogła pokonać opór i przesunąć się do przodu, jej dźwigniki muszą się
opierać o ustabilizowaną obudowę stałą Montaż obudowy musi więc nadążać za przemieszczającą się tarczą. Jest ona składana z prefabrykatów w postaci pierścieni montowanych wewnątrz płaszcza osłonowego, a jej nośność należy również przystosować do obciążeń prasami hydraulicznymi. Na ogół prasy hydrauliczne są rozmieszczane równomiernie po całym obwodzie, a ich łączny udźwig przyjmuje się w granicach dwu-trzykrotnie większy niż przewidywane opory przesuwu tarczy. Co najmniej dwukrotny zapas udźwigu pras hydraulicznych wynika z potrzeb manewrowych i z konieczności bezwzględnego pokonania oporów. W czasie manewrowania uruchomienie połowy dźwigników z jednej strony odchyla kierunek ruchu tarczy w drugą stronę. Podobnie uruchamiając dolne lub górne dźwigniki odchylamy poziom ruchu tarczy w górę lub w dół.
Ruch tarczy rozpoczyna się ze specjalnie przygotowanej komory lub szybu montażowego. Komory wykonuje się zwykle metodami górniczymi lub specjalnymi (rys. 10,21). Wymiary komory lub szybu wyznacza się z warunków umożliwiających montaż tarczy. Zarówno komory, jak i szyby są wyposażone w urządzenia ułatwiające roboty montażowe - podnośniki, uchwyty, belki jezdne itd. Aby tarcza mogła ruszyć, od strony powłoki osłonowej wykonuje się mur oporowy, a przy nim montujemy 2-3 pierścienie obudowy stałej. Pierścienie te staną się stałą oporą tarczy w czasie jej przesuwania do przodu. Odwrotnie, w ścianie czołowej komory lub szybu pozostawiamy otwór, przez który tarcza wyruszy w trasę roboczą. Ruch tarczy jest więc zgodny z jej przesuwaniem na trasie. Przeciętna trasa robocza tarczy w granicach 1000-1200 m powinna być przystosowana do jej pełnego zużycia. Kapitalny remont tarczy lub jej demontaż może nastąpić, po uzasadnionej ekonomicznie amortyzacji, w komorach lub szybach znajdujących się przed tarczą. Tunele metra są drążone na odcinkach między stacjami i wówczas wyrobiska stacyjne wykorzystuje się do montażu i demontażu tarczy lub innych zabiegów manewrowych - przesunięcia, obrotu tarczy itp.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)