To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Modyfikacje metody tarczowej
Na ogół używamy tarcz o przekroju kołowym, ponieważ taki kształt jest korzystny z wielu względów:
• umożliwia montaż obudowy kołowej przystosowanej do dużego hydrostatycznego ciśnienia górotworu,
• ułatwia prefabrykację konstrukcji i jej uszczelnienie,
• umożliwia skuteczne manewrowanie tarczą, zwłaszcza unikanie jej obrotu wokół osi podłużnej.
Właśnie obrót tarczy jest jednym z ważniejszych problemów jej prowadzenia pod ziemią. Kołowy kształt przekroju poprzecznego tarczy gwarantuje niezmienny obrys wyrobiska podziemnego nawet wtedy, gdy obrót nastąpi. W razie tendencji do osiowego skrętu tarczy, przywrócenie jej do właściwego poziomu nie stwarza większych kłopotów. Można to zrealizować, manewrując dźwignikami w czasie przesuwania tarczy do przodu, wprowadzając dodatkowe lokalne opory, zaklinowanie jej fragmentów.
O wiele bardziej złożona sytuacja zaistnieje, gdy kształt tarczy zmieni się radykalnie, np. jako tzw. póitarcza (rys. 10.24). Tego typu agregat byłby zdecydowanie narażony na bardzo niestabilne położenie w czasie swobodnego jego przemieszczania pod ziemią. Jego skręt wokół osi podłużnej byłby nie do wyeliminowania, co spowodowałoby zniekształcenie wyrobiska i całkowite odstępstwo od skrajni budowli. Nieregularne poprzecznie tarcze muszą więc posuwać się po ustabilizowanym, najczęściej wcześniej wyprofilowanym podłożu. Półtarcza jest to najczęściej metalowy łuk ze ściągiem, który zabezpiecza budowę kaloty w bardzo słabym górotworze. Elementy półtarczy są powtórzeniem tarczy pełnej, mamy więc zarówno nóż, łuk oporowy, płaszcz osłonowy, jak t dźwigniki służące do przesuwania urządzenia. Podobne jest też wyposażenie do robót drążeniowych i montażu obudowy. Można wyróżnić trzy przypadki zastosowania półtarczy:
■ budowa sklepienia opartego na skalnym podłożu z późniejszą podbudową ścian, podobnie jak w belgijskiej metodzie podpartego sklepienia (rys. 10.24), • budowa ścian w sztolniach z późniejszą rozbudową kaloty pod ochroną półtarczy przesuwającej się po gotowych ścianach, podobnie jak w niemieckiej metodzie rdzenia oporowego (rys. 10.25),
• budowa komory łączącej dwa istniejące tunele, np. stacji metra pod osłoną półtarczy przesuwanej po obudowie tych tuneli (rys. 10.26).
Użycie półtarczy w warunkach zagospodarowanego terenu chroni powierzchnię przed osiadaniem, a urządzenia naziemne przed uszkodzeniem, czyli przed tzw. szkodami górniczymi. Podobna sytuacja może zaistnieć, jeśli nowo budowane obiekty podziemne przebiegają pod obiektami już istmejącymi, np. przy ich skrzyżowaniu. Półtarcza może oczywiście być przystosowana do dowolnych warunków, jakie występują w otoczeniu istniejącej zabudowy, czy przy nietypowej budowie obiektu podziemnego.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)