To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Przegląd metod wykonania budowli podziemnych
Wybór właściwej metody wykonania budowli przesadza o dobrej, ekonomicznie uzasadnionej budowie obiektu lub o ziej, ekonomicznie nietrafnej jego realizacji. Zły wybór metody może też stać się przyczyną awarii, a nawet katastrofy budowlanej. Można wyróżnić cztery zasadnicze grupy metod wykonania budowli podziemnych:
• metody górnicze przystosowane do drążenia wyrobisk w masywie skalnym, rzadziej w ustabilizowanym masywie gruntowym,
■ metoda tarczowa przystosowana do drążenia wyrobisk w dowolnym górotworze,
• metody odkrywkowe stosowane w masywach gruntowych na małych głębokościach,
• metody specjalne dotyczące wyjątkowych sytuacji geotechnicznych i wodnych. Każda z wymienionych grup jest przystosowana do bardzo zróżnicowanych czynników decydujących o przebiegu robót podziemnych lub ziemnych. Wśród tych czynników na plan pierwszy wysuwają się:
• głębokość posadowienia budowli,
• warunki geologiczne i geotechniczne,
• stan wód podziemnych i powierzchniowych,
• stopień zagrożenia powierzchni terenu,
• techniczne i ekonomiczne możliwości realizacji budowli podziemnej. Charakterystyczną cechą poszczególnych metod jest dążenie do realizacji budowy
z zachowaniem maksymalnych warunków bezpieczeństwa robót przy minimalnych kosztach ich prowadzenia.
Metody górnicze. Metody górnicze polegająna wykonywaniu wszystkich robót związanych z drążeniem i wznoszeniem obudowy pod ziemią. Są to klasyczne metody realizacji tuneli górskich i innych budowli podziemnych posadowionych na dużych głębokościach w masywach skalnych lub dostatecznie stabilnych, nienawodnionych masywach gruntowych. W terenie zagospodarowanym lub zagrożonym intensywnym dopływem wody metody górnicze nie mogą być stosowane bez specjalnych dodatkowych zabiegów stabilizujących i uszczelniających górotwór. W zależności od zwięzłości i stabilności górotworu można wydzielić następujące metody stopniowej rozbudowy wyrobiska:
• metoda pełnego przekroju zwana austriacką, a przystosowana do ustabilizowanego masywu skalnego (rys. 9.1),
• metoda podpartego sklepienia albo belgijska umożliwiająca realizację budowli podziemnej w górotworze niejednorodnym, stosunkowo słabym w części stropowej, a dostatecznie mocnym na wysokości ociosów i spągu wyrobiska (rys. 9.2),
• metoda rdzenia oporowego, czyli metoda niemiecka przydatna w warunkach górotworu słabego wymagającego natychmiastowego lokalnego zabezpieczenia (rys. 9.3).
Na rysunkach ilustrujących schematy kolejnych etapów rozbudowy wyrobiska i kolejnych fragmentów wznoszenia obudowy podano numerację oznaczającą kolejność robót, z tym że etapy robót ziemnych, drążeniowych oznaczono liczbami arabskimi, a robót budowlanych - rzymskimi. Charakterystycznymi elementami poprzecznego przekroju wyrobiska podziemnego są trzy następujące fragmenty (rys. 9.1):
(…)
…): • kalota (A) obejmująca górną część wyrobiska zasadniczego,
• sztrosa (B) jako element rozbudowy dolnej części wyrobiska zasadniczego,
• spąg (C) jako końcowy fragment ukształtowania wyrobiska z uwzględnieniem stabilności podłoża fundamentów obudowy i nawierzchni użytkowej budowli rx>dziemnej,
■ sztolnia (D) jako wyrobisko udostępniające rozbudowę kaloty lub innego fragmentu wyrobiska.
Odrębną nowoczesną…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)