To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Projektowanie stężeń pionowych w linii słupów
Projektując stężenia pionowe w linii slupów (por. rys. 1.34c, d), należy uwzględnić, iż niektóre krzyżulce są ściskane (z uwzględnieniem wyboczenia). Prowadzić to może do zwiększonego zużycia materiału. Stąd też częściej stosuje się stężenia z wy kratowaniem typu X pokazane na rys. 1.34a, e i f oraz z wy kratowaniem typu K pokazane na rys. 1.34b i g. Projektując takie stężenia, można rozpatrzyć model obliczeniowy, w którym w przenoszeniu obciążeń biorą udział pręty ściskane i rozciągane lub tylko pręty rozciągane.
W krzyżulcach stężenia słupów z wykratowaniem typu X (rys. 5.28a) powstają jednakowe siły, lecz o różnych znakach (rys. 5.28b). Jeśli zaprojektuje się te pręty jako smukłe (A 200), to można założyć, iż pręt ściskany wyboczy się i wówczas w pręcie rozciąganym powstanie dwukrotnie większa siła niż w poprzednim przypadku. Jeśli zmieni się kierunek obciążenia poziomego stężenia H, pręt rozciągany wyboczy się i nie przejmie żadnych sił. Wówczas pręt poprzednio ściskany będzie rozciągany i on przejmuje całą siłę skośną. Stężenie z wiotkimi krzyżulcami (rys. 5.28c) jest korzystniejsze pod względem zużycia materiału niż układ z krzyżulcami sztywnymi (rys. 5.28b).
Podobny model obliczeniowy można rozpatrzyć w przypadku stężenia typu K (rys. 5.28d). Jeśli przyjmie się, iż oba krzyżulce są wytężone, to powstają w nich jednakowe siły, lecz o różnych znakach (rys. 5.28e). Projektując te pręty stężenia jako elementy smukłe A 200, można przyjąć, iż ściskany krzyżulec wyboczy się sprężyście. W takim modelu obliczeniowym (rys. 5.28f) w pręcie rozciąganym powstaje dwukrotnie większa siła osiowa niż dla modelu według rys. 5.28e.
Analizowany układ pozostaje dalej geometrycznie niezmienny, lecz w poziomym pręcie stężenia powstaje moment zginający, co wynika z oddziaływania składowej pionowej siły w rozciąganym krzyżulcu. Z analiz wynika, że projektowanie stężeń z wykratowaniem typu K, o modelu jak na rys. 5.28f, wymaga mniejszego zużycia stali niż w przypadku modelu jak na rys. 5.28e.
Zginanie poziomego pręta stężenia (rys. 5.28f) można wyeliminować, stosując stężenie portalowe pokazane na rys. 5.29a. W tym rozwiązaniu pręty krzyżujące się nie są połączone ze sobą w punkcie K i projektuje się je jako smukłe elementy rozciągane.
W modelu obliczeniowym tego stężenia portalowego (rys. 5.29b), stosując założenia jak w przypadku stężeń przedstawionych na rys. 5.28, otrzymuje się korzystny rozkład sił wewnętrznych, a zużycie stali jest małe.
Omówione analizy wytężeń usztywnień typu X i K przedstawiono na przykładach jednokondygnacyjnych układów stężających. W przypadku stężeń wielokondygnacyjnych z takimi wykratowaniami (por. rys. 1.34a, b, e) wnioskowanie jest takie samo, jak przedstawione przy omawianiu tężników pokazanych na rys. 5.28. Podobny sposób analizy wytężenia prętów skratowań można zastosować przy stężeniach uwidocznonych na rys. 1.34a, b, e+h (modele prętów zabezpieczonych przed wyboczeniem lub po utracie stateczności).
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)