To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
To lubię! Opracowany przez Marię Jędrychowską, Zofię Agnieszkę Kłakównę, Halinę Mrazek i Martę Potaś.
Założeniem programu jest przygotowanie ucznia do świadomej i wartościowej pracy w liceum i aktywności kulturowej w dorosłości . Celem nadrzędnym działań polonistycznych jest pomoc w kształtowaniu zintegrowanej, wielowymiarowej osobowości w kontekście dydaktyki antropocentrycznej - nauczania podmiotowego. Filizofia personalistyczna, na której program się opiera, wyznacza dwa podstawowe cele :
- uczenie samodzielności poznawczo-wartościującej i decyzyjnej (szcz. w dziedzinie kultury),
- kszt. umiejętności porozumiewania się i woli porozumienia.
Pomoc = wyzwalanie inicjatywy poznawczej ucznia . Przekształcanie jego intuicyjnego odczuwania i poznawania w świadome i zintelektualizowane.
Z poglądów Bernsteina autorki wysnuły trzy zasady kształcenia: - integracji - treści polonistyczne i inne są wzajemnie skorelowane + praca nad spójną wizją świata, odbieraną przez zintegrowaną osobowość,
- osłabionej kompozycji - układ i jakość treści nauczania oraz organizacja i tempo pracy nie są z góry określone, ale dostosowane do danego zespołu klasowego,
- funkcjonalności - wiedzy i umiejętności, nie encyklopedyzm, ale wykorzystywanie ich do percypowania i oddziaływania na świat.
Program wyznacza 3 przestrzenie, w których realizują się cele polonistyczne:
CZYNNOŚCI
MOTYWACJE
REFLEKSJA
Oglądanie, słuchanie, mówienie, czytanie, pisanie.
Chcę umieć to robić.
Jak poznaję świat?
(autorefleksja)
DOBRO PIĘKNO
Program ma charakter:
- PODMIOTOWY (idzie za tym swoboda w organizowaniu pracy);
- OGÓLNY (podstawa dla szczegółowych podręczników i książek dla nauczyciela);
- CZYNNOŚCIOWY (wyzwala działanie - uczenie się przez działanie);
- FUNKCJONALNY (treści i sposób kształcenia służy umiej. aktywnego poznawania kultury, świata i siebie i oddziaływania w świecie);
- SPIRALNY (powroty do tej samej problematy z innej perspektywy, w innych tekstach kultury).
Autorki uznały język za dominantę programową ( język polski), a za istotę nauczania: wychowanie językowe . Dotyczy ono tak kształcenia językowego jak i kulturowo-literackiego (rozwijanie języka w odbiorze tekstów kultury, mówieniu o nich i przetwarzania ich we własne wypowiedzi).
Istotą kształcenia językowego jest rozwijanie kompetencji komunikacyjnej - poszerzanie repertuaru zachowań językowych i dostosowywanie ich do sytuacji komunikacyjnych. Punktem wyjścia jest zawsze tekst,
(…)
… jest zawsze tekst, akt mowy, który podlega obserwacji, zrozumieniu i jest podstawą do tworzenia nowych wypowiedzi. Umiejętności w tym zakresie dotyczą dwu odmian kompetencji językowej: potocznej i kulturowo-literackiej. Program proponuje trening językowy - realizacje ucznia są korygowane przez nauczyciela, przez co uczeń sam zauważa błąd i zyskuje wzór właściwego użycia języka. W klasie I, II i III stopniowo…
… Desselbergera. Postulat intertekstualnego czytania literatury dotyczy również tego podręcznika. Odrzuca więc układ chronologiczny. W przytaczaniu tekstów literackich autorki również wykazały się pewną odwagą - podają bardzo obszerne nieraz fragmenty lektur, widać, że nie żałowały miejsca w książce dla słowa. Można porównać To lubię ze Światem w słowach i obrazach - tu: tekst Pieśni o Rolandzie. W To lubię…
… składają się trzy książki: Teksty i zadania (kształcenie kulturowo-literackie), Ćwiczenia językowe (praktyka językowa) i podręcznik nauczyciela.
Podręcznik do kształcenia kulturowo literackiego również ma 6 rozdziałów, przy czym podzielone są one na mniejsze cząstki tematyczne. Tytuły rozdziałów są bardziej poetyczne, pojawiają się w nich cytaty - już same tytuły uczą, jak odwoływać się do tradycji…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)