Procesy integracyjne w Europie - akt z Lizbony - omówienie

Nasza ocena:

3
Pobrań: 56
Wyświetleń: 427
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Procesy integracyjne w Europie - akt z Lizbony - omówienie  - strona 1 Procesy integracyjne w Europie - akt z Lizbony - omówienie  - strona 2 Procesy integracyjne w Europie - akt z Lizbony - omówienie  - strona 3

Fragment notatki:

Początek lat 60. - koniec epoki kolonialnej
BELGIA -'60 - niepodległość Konga Belgijskiego; ustalone bezkrwawo
HOLANDIA - Azja Południowo-Wschodnia - Holendrzy toczą krwawą wojnę (niepodległość Indonezji uznana przez nich w 1949r.); '61 - utrata ostatniej kolonii, Nowej Gwinei
utrata Indonezji uzmysłowiła Holandii, że jest małym, narażonym na zagrożenia państwem, które powinno sprzyjać integracji europejskiej
FRANCJA - Indochiny (nieudana próba przejęcia władzy po wojnie - '54; zostały podzielone między Wietnam Płn. i Płd.) Maroko i Tunezja (przyznano im niepodległość w '56), Algieria (8 lat walki o niepodległość; powstanie od '54 do '62)
Operacja „Róża” - sierpień 1961 r.; Berlin Wschodni, akcja milicji i wojska; zamknięcie wszystkich przejść granicznych między niemieckimi państwami i budowa muru; propaganda, że Układ Warszawski zgłosił się do NRD z prośbą o podwyższenie bezpieczeństwa na granicy
1989 r. - demonstracje w Berlinie i zburzenie muru
Po kryzysie berlińskim z 1961 r. rozpoczęto stabilizację status quo.
Rozwój radzieckiej potęgi militarnej osłabił zależność Europy Zachodniej od USA. Zrozumiano, że w wypadku wybuchu wojny nuklearnej znaczenie amerykańskiego parasola militarnego jest niewielkie.
Rosła też niezależność ekonomiczna Europy.
Francuskie weto wobec WB atmosfera nieufności
Państwa Wspólnoty postanowiły odejść od zasady wzajemności ustępstw i równoważnych korzyści. Zamiast tego wykorzystywały model stałych negocjacji i dynamicznej równowagi - tu pełna symetria ustępstw nie była konieczna. Nie zakłaano też równorzędności czasowej ustępstw i korzyści - państwa miały świadomość, że za jedno ustępstwo teraz mogą usyskać korzyści na kolejnym etapie integracji.
Model ten wymagał dużego wzajemnego zaufania, a Francja nim zachwiała.
Od tego momentu (1963 r.) rozwój integracji przestał zależeć od decyzji podejmowanych w ramach procesu ponadrząodowego na rzecz ustaleń międzyrządowoych przy uwzględnieniu interesów państw członkowskich. Pozycja KE została osłabiona, wzrosło znaczenie Rady Ministrów.
Zarzucono ideę federacyjną na rzecz stopniowej integracji ekonomicznej.
Rosnąca koniuktura gospodarcza zbiegła się z ustanowieniem EWG. Sprawne przywództwo Waltera Hallstaeina nad KE przyspieszyło integrację.
Wspólnota zaczęła osiągać sukcesu na arenie międzynarodowej.
1961 r. - wniosek o członkostwo ze strony WB, Danii, Irlandii i rok później Norwegii
Zaczęły działać siły odśrodkowe - państwa członkowskie zaczęły przejawiać interesy narodowe w opozycji do wspólnych. Efekt: kryzys i zawieszenie działania Wspólnoty na jeden rok. Komromis luksemburski z 1965 r. zahamował postęp integracji.


(…)

….
Całkowite uzależnienie od importu surowców i żywności z Francji. Fałszywe przekonanie o własnej nadrzędności i mocarstwowości.
Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (EFTA) - inicjatywa WB, miała to być przeciwwaga dla EWG, ale intencje te nie przyniosły spodziewanych efektów brak było spójności geograficznej, a założenia EFTA ograniczały się do strefy wolnego handlu, żadnych ceł, itd.
Od początku…
…, ale przycholono się też do francuskiego postulatu zebrania w tym celu specjalnej konferencji (2 sesje MSZ).
30 stycznia 1966 r. - kompromis luksemburski
- odrzucono głosowanie większością kwalifikowaną
TRAKTAT Z LIZBONY
Reformy ustrojowe:
- przekształcenie Unii w jednolitą organizację międzynarodową
- umocnienie zasady kompetencji powierzonych oraz sprecyzowanie rozgraniczenia kompetencji Unii i jej państw…
…. Konkretne działania przedsięwzięto w 1959 r., WB chciała przeciwwagi dla EWG, ale spotkała się z lekceważniem sprawy przez Chruszczowa.
Na tej podstawie de Gaulle oskarżył WB o próbę demontażu EWG od wewnątrz skoro nie udało jej się zaszkodzić Wspólnocie od zewnątrz.
Francja jednak dopuszczała członkostwo WB w nadziei na zmianę charakteru Wspólnoty i osłabienie tendencji federacyjnych.
1962 r. - negocjacje…
…. Holandia i Francja upierały się przy swoim.
3 zasady negocjacji:
- nie dotyczą istoty traktatów, ale sposobu dostosowywania się do nich kandydata
- jeśli pojawią się nowe rozwiązania, będą dotyczyły wszystkich członków [bez dyskryminacji]
- rozwiązania wyjątkowe mogą mieć charakter wyłącznie czasowy
Zasada korzyści za ustępstwa (odroczone w czasie) - np. ustępstwo Francji wobec Niemiec i Beneluksu
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz