To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
PROCESY INTEGRACYJNE W EUROPIE
TEMAT VII - HORYZONTALNY WYMIAR PROCESU INTEGRACJI
ROZSZERZENIE WSPÓLNOT EUROPEJSKICH NA PÓŁNOC W LATACH 70 - TYCH
W trakcie prac nad powołaniem Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) Wielka Brytania była zainteresowana utworzeniem luźniejszej formy współpracy gospodarczej. Brytyjczycy obawiali się zarówno ograniczenia praw suwerennych, jak i osłabienia zarówno więzi z państwami zrzeszonymi w brytyjskiej Wspólnocie Narodów oraz tzw. "specjalnych stosunków" ze Stanami Zjednoczonymi. Zaproponowali więc utworzenie strefy wolnego handlu, w ramach której zniesione zostałyby cła, ale każdy z członków zachowałby pełną swobodę utrzymywania stosunków handlowych z krajami trzecimi. Propozycja ta nie zadowoliła jednak "szóstki", dążącej do ściślejszej integracji w ramach tworzonej Wspólnoty. W związku z tym w 1960 roku Wielka Brytania powołała wraz z kilkoma państwami nie należącymi do EWG Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu (EFTA), w skład którego weszły: Austria, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria i Szwecja. Wbrew oczekiwaniom Wielkiej Brytanii, członkostwo w EFTA nie wpłynęło znacząco na umocnienie pozycji Londynu na arenie międzynarodowej ani nie zapobiegło spowalnianiu wzrostu gospodarczego. Sukces EWG oznaczał dla państw pozostających poza tą strukturą groźbę izolacji w Europie i utratę wpływu na rozwój sytuacji na kontynencie, a także zmniejszenie konkurencyjności ich towarów na jednoczącym się rynku. Już w połowie 1961 roku dwa państwa EFTA (Dania i Wielka Brytania) oraz Irlandia złożyły wnioski o przyjęcie do Wspólnot Europejskich. W 1962 roku do grupy kandydatów do pierwszego rozszerzenia dołączyła Norwegia. Jednak proces integracji został wstrzymany w styczniu 1963 roku z powodu sprzeciwu Francji. Francuskie veto motywowane było częściowo względami gospodarczymi, lecz decydującą rolę odegrały kwestie natury politycznej. Zdaniem Charlesa de Gaulle'a,: przystąpienie Wielkiej Brytanii do EWG spowodowałoby bowiem zasadniczą zmianę układu sił wewnątrz Wspólnoty i osłabienie nie tylko pozycji Francji w jej obrębie, ale także spójności i efektywności działania EWG. Wraz z odrzuceniem wniosku o członkostwo Wielkiej Brytanii we Wspólnotach w 1963 roku, zawieszono negocjacje również z pozostałymi kandydatami. Rokowania wznowiono dopiero po rezygnacji Charlesa De Gaulle'a ze stanowiska prezydenta Francji. W 1967 roku Wielka Brytania wznowiła starania o członkostwo w EWG, jednak proces poszerzenia tej struktury został ponownie zablokowany przez Francję. Dopiero w grudniu 1969 roku podczas konferencji szefów państw i rządów krajów członkowskich EWG w Hadze wyrażono warunkową zgodę na wznowienie rokowań z Wielką Brytanią. Rozpoczęte w 1970 roku negocjacje doprowadziły do osiągnięcia porozumienia. Negocjacje członkowskie wznowiły także Irlandia i Dania. Warto podkreślić, że gospodarki obu państw cechowało silne powiązanie z gospodarką brytyjską. Ponadto zarówno Duńczycy, jak i Irlandczycy poszukiwali nowych rynków zbytu, zwłaszcza na produkty rolno-spożywcze, które, pozbawione subsydiów i obłożone cłami, nie mogły stanowić konkurencji dla produktów francuskich czy holenderskich na wspólnotowym rynku. Traktat o przystąpieniu do EWG i EURATOM-u Danii, Norwegii, Wielkiej Brytanii i Irlandii podpisano 22 stycznia 1972 roku wraz z traktatem o przystąpieniu tych państw do Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Po zakończeniu procedury ratyfikacyjnej traktaty akcesyjne weszły w życie 1 stycznia 1973 roku. Z tym dniem "szóstka" przekształciła się w "dziewiątkę". Norwegia, z powodu negatywnego wyniku referendum, nie złożyła dokumentów ratyfikacyjnych. Nowo przyjęte państwa zobowiązały się do przyjęcia wszystkich zobowiązań, wynikających z członkostwa we Wspólnotach. Wyznaczono pięcioletni okres przejściowy dla określenia ram czasowych procesu dostosowania - zakończył się on 1 stycznia 1978 roku. Ustalono także harmonogram stopniowego zniesienia opłat celnych na towary importowane pomiędzy Wspólnotą w pierwotnym składzie a nowymi państwami członkowskimi: każda stawka celna została zmniejszona do 80% stawki podstawowej z dniem 1 kwietnia 1973 roku, a następnie miała być zmniejszana jeszcze czterokrotnie aż do lipca 1977 roku. Zniesienie ceł eksportowych zaplanowano na początek 1974 roku. Nowym państwom członkowskim przyznano swobodę w podejmowaniu decyzji dotyczących niektórych kwestii związanych z przepływem kapitału. Irlandia i Wielka Brytania uzyskały możliwość odraczania liberalizacji bezpośrednich inwestycji dokonywanych w państwach członkowskich przez osoby posiadające prawo pobytu w odpowiednio Irlandii lub Wielkiej Brytanii (na okres 2 lat) oraz odraczania liberalizacji niektórych przepływów kapitałowych o charakterze osobistym (m. in. darowizn i inwestycji w nieruchomości) na okres 30 miesięcy. Danii natomiast przyznano prawo do odraczania liberalizacji nabywania przez osoby nie posiadające prawa pobytu w Danii obligacji wyrażonych w koronach duńskich oraz nabywania przez osoby posiadające prawo pobytu zagranicznych papierów wartościowych będących przedmiotem obrotu na giełdzie duńskiej. Po uzyskaniu członkostwa w Unii Europejskiej Dania wynegocjowała także derogację dotyczącą nabywania na jej terenie tzw. secondary residences (domów letniskowych). Derogacja ta przewiduje zakaz nabywania wspomnianych nieruchomości przez osoby nie będące duńskimi obywatelami. Wyjątek od tej zasady przewidziano dla obywateli państw członkowskich UE, których do zakupu secondary residences uprawnia minimum 5-letni pobyt stały w Danii. Ponadto Irlandia wynegocjowała prawo utrzymania do początku 1985 roku systemu regulującego montaż i import pojazdów samochodowych, stosowanego na podstawie przepisów własnej ustawy z 1968 roku. Protokoły dodatkowe uregulowały także szczegółowe kwestie importu przez Wielką Brytanię z państw Wspólnoty Brytyjskiej określonych produktów żywnościowych (m. in. cukru, masła i sera). Ogólnonarodowe referenda w sprawie członkostwa we Wspólnotach odbyły się w Irlandii, Danii i Norwegii. Za przystąpieniem do tego ugrupowania opowiedziało się 83% Irlandczyków i 63% Duńczyków. W Norwegii wynik referendum był negatywny: przeciw przystąpieniu opowiedziało się 53,5% głosujących. Wśród przyczyn odrzucenia członkostwa we Wspólnotach Norwegowie wskazywali troskę o suwerenność i środowisko naturalne, ochronę łowisk, sektora energetycznego, obawę przed spadkiem poziomu życia i konkurencją rolniczych produktów wspólnotowych.
(…)
…. (1963 roku prezydent Francji Charles de Gaulle wyraził sprzeciw wobec przyjęcia Wielkiej Brytanii, dążąc jednocześnie do zacieśnienia współpracy z RFN na bazie zawartego w tym samym roku Traktatu Elizejskiego pomiędzy obu krajami. Brytyjczycy zażądali renegocjacji brytyjskich Wcześniej jednak Wielka Brytania zażądała redukcji swojej składki do budżetu wspólnotowego oraz korzystniejszych warunków…
… roku do grupy kandydatów do pierwszego rozszerzenia dołączyła Norwegia. Jednak proces integracji został wstrzymany w styczniu 1963 roku z powodu sprzeciwu Francji. Francuskie veto motywowane było częściowo względami gospodarczymi, lecz decydującą rolę odegrały kwestie natury politycznej. Zdaniem Charlesa de Gaulle'a,: przystąpienie Wielkiej Brytanii do EWG spowodowałoby bowiem zasadniczą zmianę układu sił…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)