To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Rozszerzania terytorialne Wspólnot Europejskich - z punktu widzenia prawa międzynarodowego UE (i Wspólnoty Europejskie) jest tworem otwartym warunkowo. Państwa przystępujące do Wspólnot mają bowiem obowiązek przyjąć zatwierdzone uregulowania prawne i podporządkować się celom traktatowym. Istnieje więc możliwość rozszerzania UE o nowe państwa. Przez pojęcie „rozszerzanie terytorialne” rozumieć należy przyjmowanie do Wspólnot Europejskich nowych państw jako pełnoprawnych członków, przez co Wspólnoty powiększają się tak pod względem liczby państw członkowskich, jak i geograficznego obszaru integracji. Podstawą prawną rozszerzania jest art. 237 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej oraz art. O, F 1, T Traktatu o UE. Dotychczas miały miejsce 3 takie rozszerzenia:
I rozszerzenie - odbywająca się w dniach 1-2 grudnia 1969 roku w Hadze konferencja na szczycie Wspólnot Europejskich wyraziła gotowość rozszerzenia Wspólnot w kierunku północnym. Rozmowy prowadzone do 30 czerwca 1970 roku z Wielką Brytanią, Irlandią, Danią i Norwegią zakończyło podpisanie 2 stycznia 1972 roku układu w sprawie przystąpienia tych państw do Wspólnot Europejskich. Układ ten wszedł w życie 1 stycznia 1973 roku. Norwegia już po podpisaniu układu odrzuciła członkostwo na podstawie negatywnej opinii społeczeństwa, wyrażonej w referendum 25 września 1972 roku. Ze względu na położenie geograficzne nowo przyjętych państw rozszerzanie to można nazwać pierwszym rozszerzaniem północnym.
II. rozszerzanie - 28 maja 1979 roku podpisano układ w sprawie przystąpienia Grecji do Wspólnot Europejskich. Wszedł on w życie 1 stycznia 1981 roku, wieńcząc z kolei tzw. pierwsze rozszerzanie południowe.
III. rozszerzanie - podczas szczytu państw Wspólnot Europejskich w Fontainebleau, który odbył się w dniach 25-26 czerwca 1984 roku, zapadły rozstrzygnięcia dotyczące kolejnego rozszerzania zasięgu Wspólnot na południe. 12 maja 1985 roku podpisany został (a wszedł w życie 1 stycznia 1986 roku) układ w sprawie przystąpienia do nich Hiszpanii i Portugalii. Było to tzw. drugie rozszerzanie południowe, które przesunęło punkt ciężkości Wspólnot ku basenowi Morza Śródziemnego. IV. rozszerzanie - w lutym 1993 roku rozpoczęto negocjacje na temat przyjęcia do Wspólnot Europejskich Austrii, Szwecji, Finlandii, miesiąc później również Norwegii. Rozmowy te zakończyły się w maju 1994 roku, po czym w czerwcu Parlament Europejski zaakceptował układy o członkostwie w UE Austrii, Szwecji, Finlandii i Norwegii. Układ podpisano 24 czerwca 1994 roku. W listopadzie 1994 roku po kolejnym referendum w Norwegii, w którym obywatele tego kraju opowiedzieli się przeciwko przystąpieniu do Unii, Norwegia zrezygnowała z członkostwa. Układ w sprawie przystąpienia do UE Austrii, Szwecji i Finlandii wszedł w życie 1 stycznia 1995 roku. Było to tzw. drugie rozszerzanie północno-centralne.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)