Zasady procesu inkwizycyjnego:
-postępowanie wszczynane jest z urzedu na podstawie doniesienia lub famy publicznej
-prowadzący postępowanie (sędzia-inkwirent), łączy w sobie funkcje oskarżyciela, obrońcy i wydającego wyrok. Wszystkie funkcje procesowe spoczywają w rękach jednego człowieka. -oskarżony w proccesie jest jest stroną, nie jest podmiotem, lecz przedmiotem postępowania.
-postepowanie jest tajne dla publiczności i samego oskarżonego.
-charakteryzuje się zasadą inkwizycyjna czyli śledczą. -upowszechnił się w Europie od XIIIw
-brak zasady kontradyktoryjności
-wyrokowanie odbywa się na dokumentach, zasada pisemności, -cechą charakterystyczną jest że korona dowodów był dowód przyznania się do winy. Jeśli się przyznał było już koniec procesu. -tortury środek do uzyskania dowodu
-były też sądy boże ordalia. -opierało się na legalnej (formalnej )teorii dowodowej.
-tajność, nawet sam oskarżony, nie wie o co chodzi
Etapy stadia procesu inkwizycyjnego:
Składał się z 3 stadiów:
1)inquisitio generalis (inkwizycja generalna). ,miała character postępowania informacyjnego, ale jej celem było określenie czynu przestępnego i ewentualnego sprawcy. Wszczynano ja na podstawie donosu lub złej sławy publicznej. Obejmowała wizje lokalną i sumaryczną oraz przesłuchanie świadków bez przysięgi. Prowadzona była przez sędziego inkwirenta.
2)inquisitio specjalis (inkwizycja specjalna). Był ona właściwym postepowaniem dowodowym mającym na celu zebranie odpowiednich dowodów obciążających. Przesłuchanie oskarżonego odbywało się w formie odpowiedzi na z góry przygotowane krótkie pytania (artykuły dowodowe). Wartość każdego srodka dowodowego była ustawowo okreśłona, stąd nazwano to legalna (formalną teorią dowodową.) Początkowo powszechnie stosowana była pozytywna teoria dowodowa, zgodnie z którą sędzia mogł wydać wyrok, jeżeli za wina przemawiały dowody odpowiedniej jakości i w okreśłonej ilości. W XVIII w upowszechniła się negatywna teoria dowodowa, niezezwalajaca na wydawanie sedziemu wyroku, jeżeli odpowiednich dowodów nie było. Dowody dzieliły się na pełne (przyznanie się do winy, zeznania 2 świadków złożone pod przysięgą, opinie biegłych) i niepełne (poszlaki, zeznania 1 świadka), a wśród nich wiecej lub mniej niż niepełne. Najlepszym spśród wszystkich dowodów było przyznanie się oskarżonego do winy, co nazywano królową dowodów). Dla jego osiągniecia stosowano w procesie tortury.
3) Osądzenie, było oparte na materiałach dowodowych wskazanych w sledztwie i ich ocenie dokonanej przez sędziego. Od wyroków w sprawach karnych nie było apelacji. Jeżlei w toku postepowania nie zdołano zebrać odpowiednich dowodów, ale w mniemaniu sędziego istniały uzasadnione podejrzenia, wtedy mógł on ogłosić czasowe uwolnienie oskarżonego od sądu, umożliwiające wznowienie procesu zaraz po ich ujawnieniu, przy czym wcale nie oznaczało to uwolnienia z więzienia, w którym oskarżony nadal mógł przebywać. Z kolei brak pełnego dowodu, ale posiadanie innego dowodu stanowiącego połowę jego wartosci pozwalało na wymierzenie kary nadzwyczajnej, tzw kary z podejrzenia, co nieraz było dość złudne, zwłaszcza gdy zamiast kwalifikowanej orzekano zwykła karę śmierci.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)