W treści notatki ( 5 stron w formacie doc ) umieszczono opracowanie zagadnień związanych z nauczaniem i wychowywaniem dzieci niesłyszących. Opracowanie porusza zagadnienia takie jak: problematyka nauczania, język migowy, Ch. M de L?Epée, Samuel Heinicke, metody nauczania, szkoła francuska, szkoła niemiecka, logopedia, integracja, pomoce dydaktyczne, wady słuchu.
PROBLEMATYKA NAUCZANIA I WYCHOWANIA DZIECI NIESŁYSZĄCYCH.
Omówienie problematyki nauczania i wychowania dzieci niesłyszących należy
rozpocząć od Ch. M de L'Epée i Samuela Heinicke - zasłużonych w surdopedagogice osobach. Pierwszy z nich założył szkołę dla dzieci głuchych w Paryżu w 1770r. a drugi w Lipsku w 1778 r. Te dwie szkoły zwane w historii szkolnictwa dla dzieci głuchych : „szkołą francuską” i „szkołą niemiecką” różniły odmienne metody nauczania. De L'Epée oparł nauczanie głuchych na metodzie migów, po opanowaniu których przechodził do nauczania mowy wyrażanej pismem. Natomiast Samuel Heinicke był propagatorem nauczania głuchych mowy głosowej. Uważał, że tylko w ten sposób można pojęciowo rozwijać dzieci niesłyszące a pismo pełni funkcję utrwalającą. Zwolennicy tej metody uzasadniają wręcz szkodliwość migów, tym, że:
Używanie tego języka zuboża głuchego pod względem treściowym ( za pomocą migów można wyrazić ok.3 tys. znaków a język polski ma ok. 25 tys. słów.);
Migi utrudniają tworzenie się prawidłowego mechanizmu procesów myślowych;
Szyfr migowy izoluje głuchych od świata słyszących;
Głuchy, zwłaszcza dziecko, traci motywację do żmudnej, wymagającej dużo wysiłku nauki mowy artykułowanej;
Posługiwanie się migami daje bardzo słabe wyniki nauczania dzieci głuchych.
Natomiast zwolennicy języka migowego na swoją obronę podają następujące argumenty:
Nie wszyscy niesłyszący dorośli potrafią nauczyć się mowy artukułowanej czy czytania z ust, jeśli nie nauczyli się tego w dzieciństwie;
Istnieją również wypadki znane specjalistom, kiedy głuchy nie jest w stanie nauczyć się mowy z przyczyn wystąpienia zaburzeń wewnątrzpochodnych - zazwyczaj ośrodkowych.
Tak więc widzimy, że praca szkoły dla dzieci głuchych od początku swego istnienia stanowiła teren tych dwóch wzajemnie zwalczających się wyżej omówionych prądów. Sprawa została rozstrzygnięta w 1880 r., kiedy to Międzynarodowy Kongres przedstawicieli szkół i zakładów dla dzieci głuchych wypowiedział się zdecydowanie za powszechnym nauczaniem dzieci głuchych metodą głosową. W wyniku uchwał i postanowień tego Kongresu metoda głosowa zyskała więc od tego czasu prawa obywatelskie i powszechne zastosowanie w szkołach i zakładach dla głuchych.
Jednak pomimo tego, że nauczanie mowy jest jednym z najważniejszych celów do którego nauczyciel powinien dążyć, to na podstawie wyników badań stwierdza się, że dzieci głuche opuszczając specjalną szkołę podstawową - po ośmiu czy dziesięciu latach nauki - osiągają poziom tylko czterech klas szkoły normalnej, a w zakresie rozumienia i korzystania z mowy poziom jeszcze niższy.
Co więc decyduje o sukcesach w nauczaniu?
Na pewno:
Właściwy nauczyciel, czyli taki, który powinien kochać swój zawód i dzieci niesłyszące;
(…)
… zostają zaopatrzone w coraz to nowocześniejszy sprzęt elektroakustyczny a medycyna czyni postępy, aby jak najszybciej zminimalizować lub nawet wyeliminować to upośledzenie poprzez stosowanie nowoczesnych aparatów słuchowych czy wszczepianie implantów ślimakowych.
Granica dzieląca świat ludzi niesłyszących ze światem ludzi słyszących robi się coraz cieńsza, może pewnego dnia zniknie?
Bibliografia:
Sękowska Z. (2001r.), Wprowadzenie do pedagogiki specjalnej. Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej, Warszawa. Doroszewska J. (1989 r.), Pedagogika specjalna. Wyd.II, t.2, Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław
1
3
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)