To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Problem Zjednoczenia Europy w latach Międzywojennych i w Czasie
II Wojny Światowej: Koncepcje I Organizacje
Wielu autorów w różnych państwach i w różnych okresach wniosło wkład do idei wspólnej
Europy, którą udało się zrealizować po II wojnie św. Kluczowe znaczenie dla rozwoju dyskusji o integracji w Europie miały idee austriackiego arystokraty, Richarda Coudenhove-Kalergiego
(1894-1972). Swoje założenia ruchu paneuropejskiego po raz pierwszy przestawił on w 1920r.,
a następnie rozwinął w broszurze pt. .Pan-Europa. opublikowanej w 1923 r. Zaproponował utworzenie etapami - Unii Paneuropejskiej, co doprowadziłoby ostatecznie do utworzenia
Stanów Zjednoczonych Europy na wzór Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Potrzebę
integracji Europy Coudenhove-Kalergi wyprowadzał z dwóch niebezpieczeństw zagrażających
jej rozwojowi i egzystencji: wewnętrznego i zewnętrznego. Niebezpieczeństwo wewnętrzne,
najgroźniejsze, to nacjonalizm Europejczyków. Zagrożenia zewnętrznego upatrywał w rozwoju Rosji (zwłaszcza dla tożsamości politycznej i duchowej Europy) oraz w rozwoju USA (niszcząca konkurencja dla gospodarki państw europejskich). U podłoża koncepcji leżały też zmiany spowodowane przez traktat wersalski z 1919 r. i cały system wersalski, który zamykał epokę państw wielonarodowych i stworzył podstawy istnienia wielu samodzielnych państw. R.
Coudenhove-Kalergi i podobnie myślący intelektualiści widzieli szansę odrodzenia Europy w
procesach o przeciwnym charakterze do tych dominujących podczas konferencji w Wersalu, a
więc w takich, których celem byłaby możliwie pełna integracja w jednym organizmie państwowym społeczeństw oddzielonych granicami. Koncepcja zjednoczeniowa Europy
(paneuropejska) wyrastała więc bezpośrednio z radykalnych przekształceń struktury politycznej Europy, jakie miały miejsce po I wojnie światowej.
Idea paneuropejska nie była wyłącznie koncepcją intelektualną. Niewątpliwym sukcesem ruchu paneuropejskiego było doprowadzenie do I Kongresu, który odbył się w Wiedniu w dniach 3-6 października 1926 r. Na Kongresie tym została powołana Unia Paneuropejska. W wielu krajach powołano krajowe oddziały Unii, w prace których zaangażowani byli też politycy wysokiego szczebla.
Upadek ruch paneuropejskiego, podobnie jak i niżej wymienionej idei A. Brianda, związany był głównie z pogorszeniem sytuacji ekonomicznej w świecie po wybuchu kryzysu w 1929 r. Osłabło wtedy zainteresowanie wszystkich państw jakąkolwiek współpracą międzynarodową, a jednocześnie państwa próbowały poprawić swą pozycję głównie przez działania protekcjonistyczne i autarkiczne. Istotny wkład w rozwój dyskusji na rzecz integracji Europy wnieśli też francuscy myśliciele, w tym wyb
(…)
…, jak też mający najsolidniejsze fundamenty polityczne, program integracji europejskiej. Wkrótce po zakończeniu I wojny św. przygotował memoriał wzywający do powołania federacji łączącej państwa kontynentu. W maju 1925 r. wypowiedział się po raz pierwszy publicznie za ruchem paneuropejskim Dnia 5 września 1929 r. A. Briand, jako premier i minister spraw zagranicznych Republiki Francuskiej, zaproponował na forum dorocznego Zgromadzenia Ligi Narodów utworzenie związku federalnego i związku solidarności między narodami Europy. Rok później przedstawił spójny i szczegółowy projekt utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy. Filarami nowego porządku europejskiego miały być Francja, Niemcy (był rzecznikiem zbliżenia francusko - niemieckiego) i W. Brytania. Zakładał, że w przyszłej federacji uczestniczyłyby wszystkie państwa…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)