To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Problem podmiotowości w polityce.
Podmiotowość wykształciła się wraz z poszukiwaniem przez człowieka sensu własnego losu, sił nim rządzących. W socjologii wiązała się z funkcjonowaniem i rozwojem społeczeństwa. A więc pytanie o podmiotowość to pytanie o to, co rządzi światem i losem człowieka?
Podmiotowość, początkowa zewnętrzna i daleka człowiekowi, z kolejnymi fazami była sekularyzowana i stawała się człowiekowi bliższa:
Początkowo podmiotowość wiązana była ze światem nadnaturalnym - bóstwami, bogami, opatrznością, . W ten sposób podmiotowość była siłą zewnętrzną oddziałującą, kierującą życiem ludzkim.
Następnie podmiotowość ulokowano w naturze(podmiotowość deterministyczna) - a więc siłami działającymi na człowieka była przyrodnicze(klimatyczna, astronomiczna, geograficzna).
W kolejnej fazie podmiotowość ulokowano w jednostkach ludzkich(podmiotowość heroistyczna), ale tylko wybranych: prorokach, bohaterach, przywódcach, odkrywcach. To ich charyzmatyczne zdolności(wrodzone) są motorem zmian, ruchu społeczeństwa.
Narodziny socjologii sprawiły, że podmiotowość uległa socjalizacji, ale jednocześnie i dehumanizacji(p. organiczna) Została bowiem umiejscowiona w społeczeństwie, ale jako całości, samoregulującemu się organizmowi. Głosy krytyczne dokonały jednak swego i w końcu podmiotowość uległa humanizacji i socjalizacji(integralna)
Najbardziej przełomowe było rozciągnięcie podmiotowości na wszystkich ludzi.
Nowoczesne teorie podmiotowości:
model strukturalno - funkcjonalny to model samoregulującego się organizmu morfostatycznego.
morfogeneza - pojęcie dot. procesów prowadzących do rozwijania, zmiany struktury lub Sanu systemu
model społeczeństwa aktywnego - twórcą był Amitai Etzioni. Ważne tutaj staje się pojęcie mobilizacji - bo to mobilizacja społeczeństwa i jednostki jest motorem przekształceń społeczeństwa czy relacji między jednostkami.
model ruchów społecznych - wypracowany przez francuskiego myśliciela Alaina Touraine'a w drugiej poł. lat 70-tych XX w. Głównymi podmiotami, jak wskazuje nazwa, są ruchy społeczne, a więc działania zbiorowe, dzięki którym realizuje się tworzenie społeczeństwa i historii. Spojrzenie takie łączyło się z powstaniem społeczeństwa postindustrialnego, gdzie zwiększyły się możliwości działania jednostek, a więc społeczeństwo mogło uznać się za wytwór własnych działań, a nie procesu ewolucji historycznej.
wizja zmiany społecznej - zaproponowana przez socjologów: Michaela Croziera i Erharda Friedberga. Zauważyli oni związek na linii jednostka - system. Jednostka nie może działać poza systemem, bo on ją ogranicza, ale i system nie działa bez jednostki, która go tworzy, podtrzymuje i zmienia. Zmiana społeczna jest nieustannym procesem narastającym, powstającym jako działania jednostek w odpowiedzi na problemy i wyzwania, jakie przed nimi stają. Pojawia się tu mechanizm `zbiorowego uczenia się' - jednostkowe odkrycia przeobrażają się we wspólne praktyki i zostają wbudowane w system, przekształcając go. Zmiana społeczna jest więc wynikiem ludzkiej kreatywności, poszukiwań, jest niezdeterminowana, nie ma określonego porządku i granic.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)