Prawo zwyczajowe i jego partykularyzm

NIEPISANE PRAWO ZWYCZAJOWE I JEGO PARTYKULARYZM Francja - rozdrobnienie prawa wyrażało się w podziale państwa na kraje północne (prawa zwyczajowego - 360 praw lokalnych opartych na dawnym prawie germańskim z leges barbarorum) i południowe (prawa pisanego - 340 praw lokalnych opierających się na rzymskim, uznawanych za ratio scripta (spisany rozum)), Niemcy - system saski prawa zwyczajowego (północ), system frankoński (zachód), system szwabski (południe), ponadto tworzyły się prawa miejskie (lubeckie, magdeburskie) Hiszpania - w państewkach chrześcijańskich tworzyły się lokalne prawa zwyczajowe, z wpływem prawa wizygockiego i rzymskiego, tworzenie się fueros - silnych ośrodków miejskich z odrębnym prawem Sycylia - stosowano prawo bizantyjskie, longobardzkie, rzymskie, kościelne i arabskie Skandynawia - partykularyzm prawa dzielnicowego, opierającego się na ustnej tradycji - przekazywanej perzez wiec (ting) pod przewodnictwem lagmana, sporządzającego lagsagi - będące ustnym przedstawieniem praw Węgry - prawo wywodziło się ze zwyczajów plemiennych Madziarów, którzy nie respektowali praw ludności miejscowej Czechy - prawo oparte na prawie zwyczajowym dawnych związków plemiennych, partykularyzm regionalny Rosja - obowiązywało prawo niepisane zwyczajowe (drewnij zakon) i traktaty rusko-bizantyjskie (dogowory) z lat 907, 911, 944, 971 - obejmowały głównie normy prawa międzynarodowego
... zobacz całą notatkę