To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
PRAWO ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENI Prawo zagospodarowania przestrzeni jest tematyką z pogranicza prawa cywilnego i administracyjnego . - materialne prawo administracyjne, podstawy tej dziedziny prawa stworzyli Niemcy.
Prawo pierwokupu jako jedyna instytucja ograniczająca prawo własności.
3 podstawowe regulacje: Ustawa z 27.03.2003 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzeni
Ustawa z dnia 07.07.1994 - Prawo budowlane (tekst jednolity 2012, + 8 zmian od tamtego czasu)
Ustawa z 21.08.1997 o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity z 2010, + 13 zmian od tamtego czasu) - Dział III - wykonanie, ograniczanie lub pozbawianie praw do nieruchomości
w przyszłości ustawa z 03.10.2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko - wymuszona przez UE, dyrektywa (konieczna więc implementacja)
i inne (np. zabytki)
oraz specustawy, np. ustawa drogowa
Geneza i rozwój regulacji prawnej dotyczącej zagospodarowania przestrzeni: człowiekowi od zarania dziejów towarzyszyła idea o zaplanowaniu przestrzeni w określony sposób, np. gród biskupiński
przestrzeń była ograniczona murami ( funkcja ochronna obwarowywania ), a więc trzeba było gospodarować tą przestrzenią Platon - wewnątrz tych murów każdy miał dostać taką samą przestrzeń, co miało dać wyraz demokracji ateńskiej (filozofia)
przestrzenią gospodarował pan feudalny ( czynnik ładu przestrzennego ) aż po kres feudalizmu
liberalne państwo prawne (I etap państwa burżuazyjnego) wprowadziło już inne rozwiązania, np. pierwsze regulacje ustawowe (rewolucja francuska, prawo o miastach - ustawa sejmowa Sejmu Wielkiego, Landrecht Pruski) zasada wolności budowlanej - po raz pierwszy wyrażona w Landrechcie pruskim z 1794r. - przejaw odreagowania feudalnych porządków prawnych - prawo do zabudowy swojego gruntu jako prawo osoby posiadającej tytuł do własności
Dekret z 1946 r. - zasada zabudowy planowanej - wprowadzał bardzo silne ograniczenie wolności budowlanej, tylko teren przeznaczony w planie mógł być zabudowany - prawo do zabudowy nie wchodziło w skład uprawnień właścicielskich tylko było przyznawane, trzeba było dostać zezwolenie
Uregulowania w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Podstawowe założenia regulacji zagospodarowania przestrzeni:
- liczy się nie to, co autorzy planu mieli na myśli, a to, co organ uchwalił
- konieczne jest egzegeza wg reguł powszechnie przyjętych
Art. 1 co należy brać pod uwagę czy decydowaniu o zagospodarowaniu danego terenu
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)