To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
UMOWA FACTORINGU Umowa factoringu , podobnie jak umowa franchisingu, nie jest unormowana szczególnymi przepisami naszego prawa cywilnego, zaliczana jest więc do grupy umów nienazwanych. Strony mają przy zawieraniu umowy duży zakres swobody w kształtowaniu jej treści. W praktyce jednak jednostki zajmujące się factoringiem (faktorzy) operują bądź gotowymi wzorami umów, bądź wręcz formułują warunki umowy, które druga strona może jedynie akceptować lub nie (tzw. umowy przystąpienia). Podobnie jak przy umowie franchisingu, do umowy factoringu mają zastosowanie przepisy ogólne prawa cywilnego, jak i przepisy ogólne o zobowiązaniach umownych. Factoring zrodził się z potrzeby zapewnienia płynności finansowej dostawcom i producentom, najczęściej drobnym, dostarczającym towary odbiorcom (supermarketom, hurtownikom), którzy wymuszają udzielanie im tzw. kredytu kupieckiego, a więc odraczają terminy zapłaty. Stawia to dostawców w trudnej sytuacji, zwłaszcza, że ich pozycja na rynku jest zwykle słabsza. Toteż poszukują oni rozwiązań, zapewniających im wcześniejsze uzyskanie zapłaty, przed upływem odroczonego terminu płatności. Sposobem na to ma być właśnie factoring. Umowa factoringu zawierana jest między dostawcą albo producentem towarów lub usług a faktorem. Zakres zobowiązań faktora może być w umowie factoringu ukształtowany różnie, w zależności od dokonanych między stronami uzgodnień. Zawsze jednak stroną tej umowy jest faktor, którym najczęściej jest bank lub wyspecjalizowana spółka, zwykle z udziałem banku. Faktor pełni rolę pośrednika handlowego. Zobowiązuje się on na podstawie zawartej z dostawcą umowy nabywać przelewane na niego w drodze cesji wierzytelności (tj. należności za dostarczone towary lub usługi) i dokonywać na podstawie wystawionych przez dostawcę faktur zapłaty za towar bądź udzielać gwarancji za jej zapłatę przez odbiorcę, potrącając sobie uzgodnioną prowizję. Oczywiście faktor, który nabył wierzytelność, dochodzi jej z kolei od odbiorcy. Podstawowym obowiązkiem dostawcy jest uiszczenie faktorowi zapłaty za świadczone usługi w zależności od ich zakresu. Faktor bowiem obok wcześniejszej zapłaty za wykupione wierzytelności może zobowiązywać się m. in. do prowadzenia rachunkowości przedsiębiorcy, doradztwa ekonomicznego, działalności marketingowej itd. W umowie różnie może też być ukształtowany zakres ryzyka faktora. Faktor może przyjąć na siebie pełny zakres odpowiedzialności za wypłacalność odbiorcy. Umowa może jednak przewidywać, że w wypadku niewypłacalności odbiorcy, tj. gdy faktor nie może odzyskać wpłaconych uprzednio dostawcy należności, dostawca musi zwrócić faktorowi wcześniej uzyskane sumy, traktowane w tego rodzaju faktoringu jako pożyczki lub zaliczki. Stronami umowy faktoringu są dostawca (producent) i faktor. Natomiast dłużnik (odbiorca), który ma zapłacić za dostarczony towar lub usługę
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)