Praktyczne aspekty legitymizacji. Legitymizacja współczesna a model Weberowski. Cechy charakterystyczne legitymizacji we współczesnej Polsce. Koncepcja Maxa Webera: ma swoje źródła w rozwiązaniach arystotelesowskich, przede wszystkim dlatego, że władza traktowana jest jako rodzaj stosunku społecznego, nierównorzędnego, w którym istnieją dwie strony - pozycja jednej jest nadrzędna, ma on możliwość stosowania przymusu. Weber za Arystotelesem twierdzi, ze jest to stosunek realnie istniejący, a zatem można dokonać jego weryfikacji, zbadać go, sprawdzić. W ramach tego stosunku jedna ze stron dąży do narzucenia swojej woli drugiemu podmiotowi. Ma charakter behawioralny, traktuje władzę jako rodzaj działania. Stosowany przymus musi być legalny i stosowany w ostateczności, gdy żadne inne środki nie przynoszą rezultatu. Ta koncepcja utrwaliła się w XX wieku, w tym okresie wyraźnie wykształcił się system hierarchicznej władzy. Podmioty władzy: Weber personalizuje władzę, dla niego podmiotem władzy jest przede wszystkim jednostka. Źródła władzy: specyficzne dla danego podmiotu. Katalog cech władzy: cechy charakterystyczne dla jednostki: wykształcenie, zdolności, uczciwość, odpowiedzialność, zdolności organizatorskie, pozycja ekonomiczna (nie traktuje jednak władzy politycznej w powiązaniu genetycznym z władzą ekonomiczną jak w przypadku koncepcji marksistowskiej). Aspekt psychologiczny władzy: dążenie do zdobycia władzy, przyjemność z wykonywania władzy. Władza może ulec wynaturzeniu, jeśli wykonuje się ją dla samego faktu rządzenia. Podobnie zauważa prof. Ossowski w polskiej literaturze. Władzę można zweryfikować, zmieniać , kształtować, trzeba brać pod uwagę w jej ocenie np. aspekt psychologii władzy. Weber wskazuje na konfliktowy charakter władzy. Weber zastanawiał się: dlaczego jesteśmy władzy posłuszni? Można odpowiedzieć: bo władza ma przymus, a motywacją dla bycia posłusznym jest strach przed ewentualną karą. Prymitywna motywacja, ale ważna. Konstanty Grzybowski w swoim eseju „Co to jest silna władza?” stwierdza, że silna władza, to władza, która jest popierana społecznie, a nie taka, która wykorzystuje przymus, siłę. Weber rozróżniał władzę i panowanie. O posłuszeństwie można mówić jedynie w odniesieniu do panowania. 3 typy prawomocnego panowania: tradycyjny, charyzmatyczny, racjonalny. Tradycyjny: skoro władza zawsze była, przechodzi z pokolenia na pokolenie, to należy być względem niej posłusznym. Charyzmatyczny: podporządkowanie wynika z oceny cech osobistych przywódcy. Często byli to przywódcy z pola bitwy, którzy wykorzystali sukces wojenny do zdobycia władzy, przede wszystkim dyktatorzy XX wieku. Istnieje w tym przypadku pewna granica posłuszeństwa, a jest nią utrata wiary w sprawczą moc cech przywódcy, utrata wiary w jego skuteczność. Racjonalny (legalny): posłuszeństwo władzy oparte o wybory, czyli prawem uregulowany sposób wyboru władz. Bardzo istotna jest legitymizacja władzy, jej legalność, czyli prawo do wydawania wiążących rozkazów.
(…)
… o wybory, czyli prawem uregulowany sposób wyboru władz. Bardzo istotna jest legitymizacja władzy, jej legalność, czyli prawo do wydawania wiążących rozkazów. Dwa źródła legitymizacji:
- wybory parlamentarne
- legitymizacja racjonalna.
Charles de Gaulle - połącznie racjonalności z charyzmatycznymi cechami osobistymi przywódcy - w 1958 r. doszedł do władzy po rozpadzie IV Republiki Francuskiej, powierzono…
… dla niego funkcję rozliczającą. W Konstytucji wprowadzono przepisy, na podstawie których uprawnienia parlamentu zostały formalnie mocno ograniczone, a wyeksponowano rolę jednostki (prezydenta)., wprowadzono przepisy, które wprowadzały domniemywanie kompetencji na rzecz prezydenta. Charyzmatyczność de Gaulle`a sprawiała, że społeczeństwo akceptowało te działania. Żaden z późniejszych prezydentów Francji…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)