To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pozytywizmem określa się wycinek dziejów polskiej literatury i kultury rozpięty na przestrzeni ćwierćwiecza (1864 - 1890). Są to daty umowne, zwłaszcza druga z nich.
Pozytywizm - kierunek myśli w filozofii i literaturze zainicjowany przez Augusta Comte'a w połowie XIX wieku (Kurs filozofii pozytywnej) i kontynuowany do czasów współczesnych (zob. empiriokrytycyzm, pozytywizm logiczny). Podstawowa teza pozytywizmu głosi, że jedynie prawdziwą wiedzą jest wiedza naukowa, która może być zdobyta tylko dzięki pozytywnej afirmacji teorii za pomocą empirycznej metody naukowej. Pozytywizm podkreśla znaczenie wiedzy empirycznej, naukowości, odrzuca metafizykę, nieuprawnioną spekulację, wiedzę mistyczną. Pozytywizm naukowy Comte'a zakładał zaprzestanie pytań o pierwszą przyczynę ("dlaczego?"), ograniczając wszelką wiedzę do (pozytywnego) opisu praw natury ("jak?") wyrażonych językiem matematycznym. Odkrywanie tych praw sprowadzać się miało do ustalania stałych relacji, które jednolicie opisują zjawiska fizyczne obserwowane w wielokrotnie powtarzanych doświadczeniach. Uważano, że w ten sposób teoria naukowa jest pozytywnie zweryfikowana. W literaturze polskiej pozytywizm to nurt literacki, który występował w okresie od powstania styczniowego do lat 90. XIX wieku. W historii literatury pozytywizm występuje po okresie romantyzmu i poprzedza okres Młodej Polski. Tło historyczne i związki z pozytywizmem na świecie: Po upadku powstania wielu Polaków porzuciło nadzieję na odzyskanie niepodległości za pomocą walki zbrojnej. Polscy pozytywiści metodę podtrzymania polskiej tożsamości widzieli nie w powstaniach narodowych, ale pracy i konstruktywnym patriotyzmie. Argumentowano, że jeśli Polska ma odzyskać niepodległość, to w sposób stopniowy, poprzez pracę u podstaw i pracę organiczną: zbiorowy wysiłek całego społeczeństwa na rzecz stworzenia podstawowej materialnej infrastruktury, edukacji i poprawy sytuacji życiowej mas. Innymi problemami typowymi dla polskiego pozytywizmu były też kwestia praw kobiet, asymilacja mniejszości żydowskiej, przeciwdziałanie skutkom polityki Bismarcka ( Kulturkampf ), zwłaszcza germanizacji, i przejmowaniu posiadłości przez niemieckich osadników. http://pl.wikipedia.org/wiki/Pozytywizm W ROKU 1864: 1. Klęska powstania styczniowego (wybuchło w 1863 roku, w przybliżeniu liczba ofiar strony polskiej przekroczyła liczbę ofiar powstania listopadowego, poległo około 40 000 powstańców). Był to najkrwawszy zryw narodowowyzwoleńczy, najbardziej romantyczny. Rząd carski zaprowadził szeroko zakrojoną akcję represyjną - skazywano na zesłanie lub katorgę tych powstańców, których ujęto, a nie skazano na karę śmierci, groziła im również konfiskata majątkowa (dotyczyła ona osób, które brały udział w powstaniu lub pomagały powstańcom - dotknęło to m.in. E. Orzeszkową (jej rodzinny Ludwinów). Mąż E. Orzeszkowej został skazany na katorgę. Wcielano do tzw. rot aresztanckich (stacjonujących na Kaukazie).
(…)
… do innych prowincji Imperium Rosyjskiego. Już w 1867 zniesiono resztę autonomii Królestwa Polskiego, nazywanego odtąd Krajem Przywiślańskim.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Powstanie_styczniowe
2. Rewolucyjna reforma w manifeście powstańczym Tajnego Rządu Narodowego (22 stycznia): dokonuje się ostatecznej kasacji ustroju feudalnego - nadanie chłopom ziem, które były przez nich obrabiane (reforma uwłaszczeniowa - zniesienie pańszczyzny). W efekcie akty uwłaszczeniowe realizował rząd carski (mimo, że ogłosił go rząd powstańczy), przez co chłopi uznali Rosjan i rząd rosyjski za wybawców z niewoli u panów polskich.
3. Data 1864 wieńczy okres romantyzmu politycznego… Runął mit walk narodowowyzwoleńczych. Grono pisarzy tworzących w późnych latach 60-tych nazwie siebie już formacja pozytywistyczną. Obóz Młodych - formacja…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)