prof. dr hab. Edmund Morawiec. Notatka składa się z 3 stron.
Pozytywizm Przedstawiciele pozytywizmu, odrzucili koncepcję filozofii klasycznej, wedle której, filozofia jest wiedzą autonomiczną, posiadającą odrębny przedmiot badań od innych nauk, oraz posiada odpowiednio dostosowaną do niego metodę, jest dziedziną poznania racjonalnego tj. wiedzą intersubiektywnie komuniko walną i kontrolo walną przy użyciu naturalnych zdolności poznawczych. Wysunęli własną koncepcję filozofii, która implikuje pogląd, że najdoskonalszym, wzorcowym poznaniem, jest poznanie charakterystyczne dla nauk przyrodniczych typu matematyczno-fizykalnego. Wedle tej koncepcji filozofia nie stanowi odrębnej, tak ze względu na przedmiot, jak i metodę, dziedziny poznania. Stanowi po prostu kontynuację nauk przyrodniczych, w znaczeniu encyklopedyczno-syntetycznego opracowania wyników nauk szczegółowych, bądź uogólnienia rezultatów naukowych, która będąc ich ekstrapolacją, różni się metodologicznie od nauki dużo mniejszym stopniem rozstrzygalności tez, bądź jako swoista synteza nauk szczegółowych. Takie rozumienie filozofii właściwe jest dla A. Comte'a, (1798-1857) J.S. Milla, Spencera, jak również dla reprezentantów pozytywizmu zwanego empiriokrytycyzmem. W jednym i drugim przypadku mamy do czynienia z filozofią, która jako wiedza nieautonomiczna, w stosunku do nauk przyrodniczych, stanowi ich nadbudowę i jako taka całą swoją naturą odbiega od filozofii tradycyjnej nurtu realistycznego. Wiek XVIII, dla pewnych kręgów kulturowych, wystarczająco rozprawił się z metafizyką klasyczną. J. Locke, G. Berkeley i D. Hume, powszechnie określani jako empiryści, a następnie nieco później E. Kant, zanegowali sens istnienia metafizyki klasycznej, atakując ją z pozycji właściwej im koncepcji doświadczenia oraz z pozycji odpowiedniej interpretacji doświadczenia, występującego w samej metafizyce klasycznej. Negując wartość poznawczą metafizyki klasycznej, z wyjątkiem Kanta, nie zaprojektowali koncepcji filozofii, która z jednej strony dotyczyłaby rzeczywistości transcendentnej, z drugiej spełniałaby warunki empiryczności wiedzy naukowej. J. Locke odrzuciwszy metafizykę klasyczną, wyznaczył filozofii zastępcze pole badań, ludzkie poznanie w aspekcie jego genezy, zakresu i wartości. Filozofia przestała dostarczać informacji o świecie, a stała się raczej teorią poznania. Berkeley, będąc zdecydowanym kontynuatorem empiryzmu Locke'a, negując metafizykę klasyczną, poza zradykalizowaniem empiryzmu swego poprzednika, które objawiło się, z jednej strony w stanowisku skrajnie sensualistycznym, a z drugiej, w postawie skrajnego subiektywizmu, również nie wniósł nic nowego w dziedzinę filozofii. Filozofia nadal pozostaje specyficzną teorią poznania. D. Hume, podejmując krytykę samego doświadczenia, nie wyszedł w swych rozważaniach poza ramy teoriopoznawcze. Miejsce filozofii klasycznej, jako autonomicznej wiedzy o świecie, zajęła mniej lub bardziej psychologistycznie traktowana teoria poznania. W ten sposób, wtakim stylu myślenia, zarysowała się pewna luka, tj. brak filozofii, różnej od szczegółowych nauk empirycznych, a której przedmiotem byłaby rzeczywistość realna. Zdecydowanie inaczej przedstawia się sprawa u Kanta. Zanegował on wartość poznawczą metafizyki klasycznej jako nauki o realnie istniejącej rzeczywistości, niemniej skonstruował system, którego nie można uważać tylko za teorię poznania, lecz należy go uznać za teorię rzeczywistości transcendentnej w relacji do podmiotu pozna
(…)
… istniejącej rzeczywistości, niemniej skonstruował system, którego nie można uważać tylko za teorię poznania, lecz należy go uznać za teorię rzeczywistości transcendentnej w relacji do podmiotu poznającego, ale teorię różną od klasycznej, bowiem rozprawiającą o rzeczywistości w perspektywie wyposażenia podmiotu poznającego wjego warstwie zdolności poznawczej, zmysłowej i rozumowej. Filozofia Kanta luki…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)