Porozumienia zbiorowe oparte na ustawie.
Porozumienia zbiorowe oparte na ustawie, a więc takie, których zawieranie w określonych warunkach przewidują wyraźnie przepisy rangi ustawowej - w świetle art. 9 § 1 k.p. obok układów zbiorowych pracy i na identycznym poziomie w hierarchii - należą do szczególnych źródeł prawa pracy. Stronami takiego porozumienia są pracodawcy oraz organizacje związków zawodowych. W sensie prawnym partnerzy społeczni w postępowaniu zmierzającym do zawarcia porozumienia nie są obowiązani do respektowania zasady wzajemnej lojalności, czyli w szczególności do działania w dobrej wierze i z poszanowaniem słusznych interesów partnera. Treść zawartego przez strony porozumienia nie podlega też kontroli jego legalności w postępowaniu rejestrowym. Normatywny charakter porozumień zbiorowych z art. 9 § 1 k.p. uzależnia się od ich wyraźnego ustawowego umocowania - porozumienia zbiorowe spełniające ten warunek przewidują:
Ustawa z dnia 23 maja 1991 roku o rozwiązywaniu sporów zbiorowych, która przewiduje zawarcie porozumienia zbiorowego przez pracodawcę i zakładowe organizacje związkowe w dwóch sytuacjach:
w razie pomyślnego zakończenia rokowań w toczącym się sporze zbiorowym, a nadto
w przypadku, gdy drugi etap postępowania, tj. mediacja, zakończył się uzgodnieniem stanowisk stron.
Porozumienia zbiorowe oparte na przepisach tej ustawy (art. 9 i 14) najczęściej zawierają postanowienia dotyczące indywidualnych uprawnień pracowniczych (szczególnie w zakresie wynagrodzenia za pracę).
Ustawa z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników - porozumienia zbiorowe oparte na przepisach tej ustawy dotyczą przede wszystkim: ustalenia kryteriów doboru pracowników do tzw. zwolnień grupowych, kolejności i terminów dokonywania zwolnień, korzystniejszego uregulowania niż przewiduje ustawa uprawnień do odpraw pieniężnych.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)