To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Poprzeczne układy nośne o słupach połączonych przegubowo z fundamentem
Poprzeczne układy nośne o słupach połączonych przegubowo z fundamentem stosuje się najczęściej w halach wysokich, o pełnościennych przekrojach słupów i rygli (por. rys. l.lOb i c). Przekroje poprzeczne słupów są najczęściej dwute-owe lub skrzynkowe, a pręty ram o stałej lub zmiennej wysokości na ich długości (rys. l.llc, e). Mogą to być ramy dwu- lub trójprzegubowe (rys. l.llc, e). W przypadku ram trójprzegubowych (por. rys. l.lOc), posadowionych na słabych gruntach, duże siły rozporu ustroju nośnego mogą być przenoszone przez ściąg łączący przeguby w miejscu oparcia na fundamentach. Ujemną cechą układów ramowych o przegubowych połączeniach z fundamentami są trudności montażowe (konieczność stosowania dodatkowych usztywnień na czas scalania konstrukcji), zwłaszcza w przypadku ustrojów o dużych rozpiętościach. Konstrukcje układów poprzecznych jednonawowych hal przemysłowych o omawianych schematach statycznych (por. rys. 1.10) przedstawiono na rys. 1.11.
Na rysunku 1.1 lg i h pokazano konstrukcje ekonomicznych ram pełnościennych ze ściągiem, który jest umieszczony pod ryglem dachowym [34], [35]. Ramy tych konsh-ukcji zaprojektowano z dwuteowników walcowanych. W takich ramach, o rozpiętościach większych niż 36 m, stosuje się przekroje poprzeczne spawane z blach i podwójne załamanie rygla dachowego (rys. l.llh). Istotą przed-, stawionych rozwiązań konstrukcyjnych jest wprowadzenie ściągu na wysokości narożnych węzłów ram oraz odpowiednie ukształtowanie (lokalne wzmocnienie) przyokapowej części rygla dachowego. Umożliwia to zmniejszenie sił wewnętrz nych i bardziej równomierny ich rozkład w ustroju (momenty zginające w części kalenicowej rygla ulegają zmniejszeniu, wzrastają zaś w jego lokalnie wzmocnionej części okapowej). W porównaniu do tradycyjnych ram pełnościennych, o przekrojach spawanych z blach, ustroje ramowe ze ściągiem (rys. lig i h) są lżejsze (średnio o 40%) i wymagają mniejszych objętości fundamentów (średnio o 70%).
Według podobnych zasad kształtuje się główne układy nośne hal wielonawo-wych. Przykłady schematów statycznych układów poprzecznych hal dwu- i trój-nawowych pokazano na rys. 1.12, a ich rozwiązanie konstrukcyjne na rys. 1.13 i 1.14. Kombinacji sztywnych oraz przegubowych połączeń słupów z ryglami i fundamentami jest w tym przypadku wiele, zwłaszcza gdy występują zróżnicowane wysokości naw hali. Zasady stosowania schematów połączeń słupów z ryglami i fundamentami są takie same jak w halach jednonawowych. Natomiast charakterystycznymi elementami układów poprzecznych hal wielonawowych są słupy pośrednie lub skrajne przegubowo połączone z fundamentem i ryglem, nazywane wahaczami (rys. 1.12b, c, e, f, h). Z uwagi na łatwość montażu konstrukcji można zalecać stosowanie jednoprzęsłowych rygli dachowych (rys. 1.12g). Ze względów statyczno-wytrzymałościowych korzystniejsze jest przyjęcie wieloprzę-słowych rygli dachowych (rys. 1.12e, f). Należy jednak stwierdzić, iż wielokrotne przesztywnienie układu poprzecznego hali (wielokrotnie statycznie niewyznaczal-nego) nie przynosi oczekiwanych korzyści w postaci zmniejszenia zużycia stali. Trzeba wówczas stosować dość skomplikowane konstrukcyjnie i technologicznie węzły montażowe, co skutkuje wzrostem pracochłonności wykonania konstrukcji w wytwórni oraz przy montażu na budowie, a to z kolei wpływa na zwiększenie kosztu inwestycji. Wtedy na ogół zysk związany ze zmniejszeniem zużycia stali (w wyniku zmian przekroju poprzecznego na długości słupów i rygli dachowych) jest niwelowany przez straty spowodowane większą pracochłonnością.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)