7
Polska polityka wschodnia- termin ten wg. Prof. Dębskiego miał uzasadnienie do 1991 r., natomiast po tym roku to uzasadnienie stawało się coraz bardziej wątpliwe. Problem polegał na tym, że jeżeli mówimy „polityka wschodnia” w odniesieniu do działań podejmowanych przez państwo Polskie w stosunkach z państwami Europy Wschodniej, to użycie tego terminu zakłada, że istnieje jakiś jeden wspólny mianownik polskich zachowań wobec wschodu. I o ile gdy istniał Związek Sowiecki ten wspólny mianownik było stosunkowo łatwo wskazać, to po upadku tego „mocarstwa” jest to coraz trudniejsze, a w przekonaniu prof. Dębskiego niemożliwe. Polska w zasadzie prowadzi szereg odrębnych polityk, które bardzo trudno jest wepchnąć do wspólnego worka z napisem „polityka wschodnia”. Nasze cele, zadania w odniesieniu do Ukrainy są inne niż w odniesieniu do Białorusi, Rosji, Gruzji, Armenii, Azerbejdżanu. Można powiedzieć, że państwo Polskie od dwudziestu lat jest zainteresowane tym co prof. Dębski nazywa „harmonizowaniem modelu rozwoju w skali całego kontynentu” tzn. jednością Europy przejawiającą się w członkostwie w UE i NATO. A więc Polska jest zainteresowana tym, aby rozszerzenia do tych instytucji nie zakończyły się na Polskiej granicy wschodniej, ale także aby miały szanse również narody żyjące w nieco mniej szczęśliwym położeniu niż my, aby taką szansę miały. Andrzej Olechowski, minister spraw zagranicznych, następca Skubiszewskiego, w swoim sejmowym przemówieniu z 12.V.1994 r. dawał dość jednoznacznie wyraz temu strategicznemu myśleniu: „Polska uporczywie popiera procesy wiązania wschodu i zachodu w jedną całość. Chcemy urzeczywistnienia w praktyce zasady niepodzielności bezpieczeństwa całej Europy i szerzej całego obszaru Euro- atlantyckiego. Uważamy, że najprostszą drogą do Europy bez podziałów jest poszerzanie sprawdzonych struktur sojuszu Północno- atlantyckiego i UE. Dlatego energicznie staramy się o członkostwo w tych organizacjach, dlatego popieramy starania innych państw z grupy Wyszechradzkiej, dlatego opowiadamy się za nawiązaniem ścisłych stosunków między NATO i Rosją. Bezpieczeństwo w Europie nie będzie trwałe, jeśli ostatecznie system nie obejmie Rosji i innych naszych wschodnich sąsiadów.” Olechowski mówiąc o rozszerzaniu struktur NATO i UE nie miał oczywiście na myśli działania arytmetycznego, polegającego na mechanicznym dodawaniu do grupy państw będących członkami obu instytucji kolejnych krajów. W swojej wypowiedzi kontynuował raczej myśl Skubiszewskiego, który może nie precyzyjnie mówił o tzw. „zachodniej orientacji cywilizacyjnej”. To oczywiście oznaczało gotowość do integracji. „Proces integracji oznacza zaś wkomponowywanie się w proces rozwoju także tożsamości innych uczestników integracji, współuczestnictwo w tworzeniu z wielu rożnych bytów wspólnej jedności, wyrzeczenie się części własnej suwerenności w zamian za udział w odpowiedniej części suwerenności wszystkich pozostałych państw integrujących się. W praktyce chodziło więc o rozszerzenie obszarów funkcjonowania wartości i norm wspólnych dla najbardziej wysuniętych państw europejskich na Europę Środkową, także dalej na wschód. Rozszerzenie nie mogło się dokonać inaczej jak przez dobrowolną akceptację i przyswojenie tych norm oraz wartości nie tylko przez elity polityczne, ale także, a może nawet przede wszystkim przez szerokie warstwy społeczeństwa krajów aspirujących do nadrabiania wielowiekowego zapóźnienia cywilizacyjnego względem Europy Zachodniej.”
(…)
…, a więc też nie było żadnych pieniędzy. Tutaj doszły także spory między UE a Rosją na „planie” Pomarańczowej Rewolucji. Wreszcie taką podstawową przesłanką dla stworzenia Euro azjatyckiej strefy wolnego handlu, które przewidywało porozumienie o „czterech przestrzeniach” stal się fakt, że Rosja nie została członkiem Światowej Organizacji Handlu. Czyli nie można stworzyć wspólnej przestrzeni gospodarczej z kimś kto nie jest członkiem…
… wówczas decyzji. „Niemal wszystkie późniejsze osiągnięcia polskiej polityki zagranicznej nie były by możliwe bez zbudowania przez Krzysztofa Skubiszewskiego kapitału zaufania do Polski jako ważnego i odpowiedzialnego za cały ład europejski uczestnika procesu pokojowego demokratu sowieckiej strefy wpływów i zjednoczenia Niemiec. Niebagatelne znaczenie miały także a także sposób przeprowadzenia…
… wobec Ukrainy sprzed pomarańczowej rewolucji- nie da się tych polityk sprowadzić do wspólnego mianownika. Jest pewien błąd, który bardzo często w Polsce się popełnia polegający na tym, że często próbuje się widzieć polską politykę wobec Białorusi czy Ukrainy jako działania, które mają charakter antyrosyjski (im bardziej my się Białorusią czy Ukrainą interesujemy, tym mniej będą mogli interesować się Rosjanie). To jest nieporozumienie, a żeby sobie to uświadomić warto na przykład powołać Pomarańczową Rewolucję na Ukrainie w 2004 r. i polskiego zaangażowania w to. Otóż w 2004 r. groziła Ukrainie de facto wojna domowa w skutek fałszowanych wyborów. Gdyby Janukowicz zdecydował się wówczas na bronienie wyniku wyborów sfałszowanych dla wszystkich w sposób oczywisty przy użyciu siły to mogło by dojść…
… wystąpieniach kolejnych ministrów spraw zagranicznych. Kilka przykładów: w I.2003 r. MSZ Włodzimierz Cimoszewicz mówi: „Naszym zamiarem jest intensyfikacja polityki we wschodnim sąsiedztwie. Wchodzimy do UE, nie po to przecież, by odwrócić się plecami od naszych wschodnich sąsiadów, wręcz przeciwnie, nasze członkostwo pragniemy wykorzystać do nadania impulsu rozwojowego w całym regionie. Polska zawsze spierała…
… przez Leszka Balcerowicza reform gospodarczych, dzięki którym Polska jako pierwszy kraj w historii dokonała transformacji skrajnie niewydolnego, centralnie sterowanego i opartego na wzorcach sowieckich ustroju gospodarczego w ustrój wolnorynkowy.” Bez tego nie było by możliwe późniejsze członkostwo w UE. W okresie lat 1989-2009 uwarunkowania międzynarodowe sprzyjały sprawie położenia Polski w systemie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)