To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Polityka zagraniczna J.Piłsudskiego ( 1926-1935)
Po zamachu majowym zasadnicze kierunki polskiej polityki zagranicznej nie uległy znaczącym zmianom. Pewnym novum, była próba ożywienia i zbliżenia z Wielką Brytanią, jako chęć znalezienia przeciwwagi dla dominujących dotychczas wpływów francuskich. Polityka polska nabrała pewnej stabilności, gdyż do końca życia najważniejsze decyzje w tym zakresie podejmował Piłsudski. Wpływał na to również fakt, że w okresie rządów marszałka tekę ministra spraw zagranicznych pełniło dwóch polityków: 1926-1932r związany z piłsudczykami, wychowanek London School of Economics and Political Science, oraz od 1932 - płk Józef Beck
Faktyczne założenia polityki J.Piłsudskiego sprowadzały się i do chęci utrzymania poprawnych stosunków z Niemcami oraz ZSRR i publicznego głoszenia opinii, że polska nie zmierza wiązać się z jednym z tych państw przeciwko drugiemu. Zmierzano do podtrzymania układów sojuszniczych z Rumunia i Francją, jako gwarancji bezpieczeństwa Polski i pokoju europejskiego. Piłsudski niechętnie odnosił się do wszelkich instytucji międzynarodowych, łącznie z Ligą Narodów oraz do zbiorowych układów mających gwarantować pokój. Zdecydowanie większą uwagę przykuwał do bardziej realnych zobowiązań bilateralnych ( dwustronnych).
W grudniu 1927r Piłsudski, wystąpił na forum Ligi Narodów. Jego wystąpienie było związane z naprężonymi stosunkami polsko-litewskimi. Litwa nie uznawała przyłączenia Wileńszczyzny do Polski, jej punkt widzenia podzielał ZSRR. Oba państwa podpisały we wrześniu 1926r układ o nieagresji i neutralności potwierdzający dokonane między nimi w 1920r ustalenia terytorialne. Po zamachu stanu na Litwie ( 16 na 17.12.1926r) wzrosły nastroje antypolskie. Doszło do zaognienia stosunków. Ponadto Rząd kowieński stojący na stanowisku, że znajduje się w stanie wojny z Polska, złożył formalną skargę do Ligi Narodów o przygotowywanie agresji przez stronę polską, gdzie w rzeczywistości taka sytuacja nie miała miejsca. Do decydującego starcia doszło 10.12.1927r. gdzie Piłsudski zażądał jednoznacznej deklaracji od premiera litewskiego czy pomiędzy państwami istnieje stan pokoju czy wojny. Premier opowiedział się za stanem pokoju. Pomimo tego stanowiska litewskich polityków, nie doszło do nawiązania stosunków dyplomatycznych.
27.08.1928r - z inicjatywy USA i Francji zawarto pakt Brianda-Kelloga, odrzucającego wojnę jako metodę rozwiązywania konfliktów, ale także niewykluczającego prowadzenia działań ewidentnie obronnych. Przed wojną przystąpiło do niego 70 państw. Polska została sygnatariuszem zarówno tego paktu jaki - wraz z ZSRR, Estonią, Łotwą, Rumunią- jego mutacji dla europy wsch., tzw. protokołu Litwinowa (9.02.1929r) przewidującego, że na tym terenie podjęte ustalenia wejdą w Zycie niezależnie od procedury ratyfikacji właściwego paktu dla wszystkich jego uczestników.
(…)
…, odziedziczonych przez Polskę po sądowych władzach austriackich czy dostarczenie przez Moskwę materiałów archiwalnych dot. konspiracyjnej działalności i uwiezienia J.Piłsudskiego.
Zbliżeniu z ZSRR towarzyszył wzrost napięć w stosunkach polsko- niemieckich, które ujawniły się w Wolnym Mieście Gdańsku. 1.07.1931 jego senat wypowiedział umowę o prawie polskiej floty do stacjonowania w porcie gdańskim. Spotkało…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)