To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Polityka pieniężna. Pojęcie, cele i instrumenty jej prowadzenia.
Polityka pieniężna(monetarna) to jeden z filarów polityki makroekonomicznej, który polega na wpływie państwa na podaż pieniądza w celu realizacji ogólnych celów polityki gospodarczej(czyli państwo wpływa na ilość pieniądza w gospodarce, tak aby nie było go za dużo/za mało, starając się w ten sposób wpływać na poziom zatrudnienia, stabilność cen, stóp procentowych i rynków finansowych i walutowych, wzrost gospodarczy). Państwo prowadzi tę politykę za pośrednictwem Banku Centralnego.
Sam Bank Centralny ma trzy funkcje: 1). Emituje pieniądz(stąd inna nazwa to bank emisyjny) 2). Jest bankiem dla banków prywatnych(trzyma ich rezerwy pieniężne i udziela kredytów), 3). Jest bankiem państwa(czyli sprawuje kontrolę nad podażą pieniądza). Banki centralne mają zazwyczaj duży zakres niezależności od rządu. Przykłady banków centralnych: NBP, EBC(Europejski Bank Centralny), Rezerwa Federalna, Bank Anglii.
Bezpośrednim celem polityki pieniężnej jest ustalenie poziomu inflacji(czyli ograniczenie ilości pieniądza do odpowiedniego poziomu, by mógł spełniać swoje funkcje). Dążąc do spełnienia tego celu ustala się też cele pośrednie(dostosowanie wzrostu podaży pieniądza do poziomu przewidywanej aktywności gospodarczej, oddziaływanie na poziom stóp procentowych, oddziaływanie na kurs walutowy, oddziaływanie na dochód nominalny(wyznaczenie określonego poziomu PNB i reakcji na odchylenia poziomu PNB w rzeczywistości. To działanie nie znajduje na razie zastosowania w praktyce, bo nie ma instrumentów umożliwiających kontrolę dochodu nominalnego)).
Bank centralny ogłasza bezpośredni cel inflacyjny zakładając jaka będzie inflacja w danym roku. Jeśli prognozy sygnalizują wzrost inflacji ponad poziom założony przez bank centralny, to bank wykorzystuje narzędzia pośrednie(np. zmianę stóp procentowych).
Instrumenty polityki pieniężnej dzielą się na:
1). Pośrednie(za ich pomocą bank centralny oddziałuje na podaż kredytów i ich koszt, bo wpływa na podaż pieniądza. Gdy bank centralny chce zwiększyć podaż pieniądza prowadzi ekspansywną(miękką) politykę pieniężną, a gdy chce zmniejszyć podaż pieniądza prowadzi restrykcyjną(twardą) politykę pieniężną. Instrumenty pośrednie to klasyczne instrumenty polityki pieniężnej. Wyróżniamy z nich trzy instrumenty:
a) zmiana stopy dyskontowej - stopa dyskontowa to stopa procentowa stosowana przez bank centralny przy udzielaniu kredytów bankom komercyjnym(tzw. kredyty dyskontowe/kredyty na koniec dnia). Bank centralny oddziałuje na wielkość kredytów poprzez zmianę stopy dyskontowej(czyli ceny kredytu) i zmianę wielkości udzielanych kredytów. Podniesienie stopy dyskontowej sprawia, że banki zaciągają mniej kredytów(bo koszt pieniądza banku centralnego się zwiększa) a obniżenie stopy dyskontowej działa odwrotnie. Zmiana stopy dyskontowej ma zapewniać w teorii kontrolę nad płynnością bankową(ale nie zawsze się to udaje, bo bank centralny nie może zbyt często zmieniać stopy dyskontowej, bo banki straciłyby do niego zaufanie, bank centralny nie może zmusić banków do wzięcia kredytu, banki nauczyły się przerzucać koszta zmian stopy dyskontowej na kredyty udzielane swoim klientom). Kredyty banku centralnego są też pożyczką ostatniej instancji, np. dla upadających banków. Poprzez te kredyty bank centralny daje bankom komercyjnym dostęp do rezerw bankowych.
(…)
… się je w procentach wybranych depozytów bankowych. Zwiększenie rezerw obowiązkowych powoduje zmniejszenie depozytów używanych do tworzenia pieniądza przez bank(przez udzielanie kredytów) oraz zmniejszenie podaży pieniądza. Spadek rezerw prowadzi zaś do ekspansji kredytowej, bo banki mają wolne środki wtedy i chcą je rozdać jako kredyty, żeby zarobić nową kasę. Zmiana poziomu rezerw obowiązkowych…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)