To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Połączenia ciesielskie
Połączenia ciesielskie służą do łączenia elementów drewnianych już od najdawniejszych czasów [1J, [2], [8], [9], [10], [13], [16], [18], [24], [30], [31], [35], [37], [40]. [41], [42], [45], [46], [47], [49]. Mają one niewielką nośność, a ich wykonanie jest pracochłonne. Takie połączenia wymagają znacznych, a niekiedy bardzo skomplikowanych wcięć osłabiających przekroje łączonych elementów. Dlatego często stosuje się dodatkowo łączniki w postaci klamer, gwoździ i śrub. Połączenia ciesielskie są uważane za przegubowe. Poza tym, wskutek małej dokładności dopasowania łączonych elementów i zmian objętości drewna powstających w wyniku wysychania (nawilżania) mogą doprowadzić do znacznych odkształceń całej konstrukcji [16], [25], [31], [32]. Niepowodzenia w stosowaniu konstrukcji drewnianych były najczęściej skutkiem błędów w wykonywaniu połączeń ciesielskich. Do złączy ciesielskich należą połączenia na czopy i gniazda, na wręby, zazębienia, klocki i kliny.
Cechą wspólną wszystkich połączeń ciesielskich są wręby i zaciosy wykonywane w łączonych elementach konstrukcyjnych, przenoszące najczęściej siły osiowe, a niekiedy również niewielkie momenty zginające.
Połączenia na czopy, Stosuje się przy łączeniu pali łub słupów z oczepami łub podwalinami (rys, 3,42). Połączenia na czopy i gniazda wykonuje się stosunkowo rzadko.
W końcówce pala lub słupa należy wyrobić czop o wymiarach w planie [208]:
Gniazdo w oczepie lub podwalinie powinno mieć takie same wymiary w planie ab, a głębokość 5 -h 10 mm większą od wysokości czopa h.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)