PODZIAŁ WŁAŚCIWOŚCI PRAWODAWCZEJ MIĘDZY UNIĘ EUROPEJSKĄ A PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE Artykuł 5 TUE stanowi punkt wyjścia do dalszych rozważań.
Podział właściwości prawodawczej opiera się o zasadę przyznania, zasadę delegacji w myśl której Unia działa wyłącznie na podstawie i w granicach traktatowo przewidzianych, tj. przekazanych przez państwa członkowskie (por. art. 90 ust. 1 Konstytucji RP). W konsekwencji po stronie instytucji unii, w tym zwłaszcza Komisji, spoczywa obowiązek wykazania legitymacji, upoważnienia do przygotowywania i stanowienia aktu prawnego. Na podstawie postanowień traktatowych możemy mówić o trzech grupach dziedzin: zagadnień co do których właściwie może być albo UE albo państwo członkowskie (art. 3 TfUE);
grupa dziedzin w ramach tzw. kompetencji dzielonych, w których właściwy jest zarówno prawodawca krajowy jak i prawodawca unijny - na ich zakres wskazuje art. 4 i 6 TfUE i poszczególne tytuły w systematyce tego traktatu. Dziedziny objęte właściwością dzieloną mają wymiar gospodarczy, społeczny a także odnoszą się do tzw. przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Katalog tych dziedzin jest traktatowo ujęty w sposób enumeratywny. wyłączność kompetencji państw członkowskich - ich katalog nie jest zamknięty;
Zgodnie z Protokołem 2 do TL w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności instytucje unijne, w tym zwłaszcza instytucje unijne zostały zobowiązane do przekazywania parlamentom krajowym projektów aktów prawnych z obszarów właściwości dzielonej (konkurencyjnej), w odniesieniu do których Unia zamierza podjąć prace legislacyjne. Instytucja unijna (Komisja) musi uzasadnić, że projektowany akt spełnia kryteria zasad pomocniczości i proporcjonalności, w szczególności, że regulacja ogólnoeuropejska będzie a) efektywniejsza, b) bardziej racjonalna, c) bardziej adekwatna do pożądanego celu, d) bardziej korzystna, mniej dolegliwa dla adresatów niż regulacja krajowa. Parlamenty krajowe mogą wyrazić sprzeciw wobec projektu aktu unijnego, jeżeli sprzeciw wyraża 1/3 parlamentów, a w obszarze bezpieczeństwa, wolności i sprawiedliwości 1/4 parlamentów, wówczas komisja albo wstrzymuje prace albo przedkłada nowe, zmienione propozycje. W konsekwencji fiasko projektu aktu unijnego może nastąpić w rezultacie: a) dobrowolnego wycofania się Komisji z projektu, b) stosownej uchwały Rady albo Parlamentu Europejskiego, c) korzystnego dla państwa członkowskiego wyroku TS. Państwa członkowskie mogą bowiem zaskarżać akty prawne jako wydane z naruszeniem zasad proporcjonalności i pomocniczości.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)