To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Podstawy psychologiczne negocjacji. Problem negocjacji, ich przebiegu, źródeł powstawania pojawił się wraz z koniecznością uzgadniania wspólnego stanowiska, jako środek przeciwdziałania sytuacji konfliktowej. Zagadnienia związane z tworzeniem się, rozwojem i zanikaniem konfliktów stanowiły od dawna interesujący obszar badań socjologicznych. Jednak na gruncie organizacji i zarządzania od niedawna są przedmiotem większego zainteresowania. Przyczyną tego stanu było prawdopodobnie głębokie przekonanie, że konflikty w instytucjach hierarchicznych spowodowane były błędami, których należało unikać. To unikanie zrozumienia istoty konfliktów przeszkadza w poznaniu prawidłowości dotyczących rozwoju struktur organizacyjnych i należy do aksjomatów rozwiązań hierarchicznych. Jak słusznie zauważył G. Schwarz, konflikt pojawia się zawsze i wyłącznie wtedy, gdy z przeciwstawnymi poglądami identyfikują się ludzie lub ich grupy /Schwarz,1977,s.121-135/. Pojawiające się konflikty można rozwiązać przez:
-ucieczkę -delegację -kompromis i konsens W przypadku organizacji o wysokim stopniu złożoności pierwsze trzy sposoby rozwiązania konfliktu stają się nieskuteczne, dlatego też procesowe ujęcie kompromisu i konsensu wymaga oddzielnego omówienia. Poszukiwanie kompromisu lub konsensu ma sens, gdy mamy do czynienia
z sytuacja aporyczną. Aporia jest określona przez trzy właściwości:
a. dwa wzajemnie sprzeczne twierdzenia
b. dwa prawdziwe twierdzenia
c. dwa wzajemnie zależne od siebie twierdzenia /gdy jedno twierdzenie jest prawdziwe to drugie również może być prawdziwe i na odwrót/
Aktualnym przykładem takiej aporii jest samodzielność pracowników. Z jednej strony coraz bardziej złożone struktury organizacyjne wymagają ścisłego podporządkowania pracowników, z drugiej zaś pracownicy są coraz bardziej samodzielni. Rozwiązanie tego problemu za pomocą ucieczki, walki czy delegacji nie jest możliwe, bowiem w każdym rozwiązaniu ulega likwidacji albo złożoność struktury, albo samodzielność pracowników, a więc jedno z rozwiązań prawdziwych. Rozwiązanie sytuacji aporetycznych opiera się na dialektycznym procesie rozwoju, w którym obie sprzeczności tworzą nowy system. Proces ten składa się z pięciu faz. Faza pierwsza: sprzeczność powstaje. Początkom wystąpienia aporycznego konfliktu towarzyszy reakcja ucieczki jednej lub obu zainteresowanych stron. Faza ta trwa do chwili, gdy zwolennicy przeciwstawnych poglądów nie stwierdzą, że ucieczka nie rozwiązuje konfliktu i jego rozwiązania nie zaczną szukać w walce.
Faza druga: walka. W fazie tej obie strony starają się udowodnić swoje racje. W rzeczywistości jednak obaj przeciwnicy zaczynają dostrzegać, że całkowite zniszczenie lub podporządkowanie drugiej strony nie przyniesie pełnego sukcesu, a sam zwycięzca może na tym ucierpieć. Pojawia się moment gdy przeciwnicy zaczynają szukać możliwości porozumienia.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)