Ekonomia (NAZWA) : Stworzył ją Arystoteles. Pochodzi ze złożenia dwóch greckich słów: oikos (gospodarstwo domowe) i nomos (prawo). Oznaczała, że ekonomia jest wiedzą o działalności w oikosie , dającą się ująć w postaci praw naukowych). Późniejsze nazwy „ekonomia polityczna” - Antoine de Montchretien , „nauka gosp. domowego” -Fryderyk Skarbek, „ekonomika” - Alfred Marshall, w Polsce „ekonomia polityczna kapitalizmu/socjalizmu” - po 1949 r., „ekonomia” - po 1989 r. (NAUKA): Ksenofont: „nauka o zarządzaniu majątkiem, domem”, ekonomia polityczna - (William Petty, Pierre de Boisquillebert), Francois Quensnay (fizjokraci - główne źródła bogactwa kraju upatrywali w rolnictwie, Adam Smith, David Ricardo - synteza ale i rozwinięcie dotychczasowego rozwoju myśli ekonomicznej. EKONOMIA KLASYCZNA , Thomas Malthus (prawo ludnościowe - ludność wzrasta w postępie geometrycznym, zaś produkcja żywności rośnie w postępie arytmetycznym [nędza, głód]), Jean B. Say (prawo rynków Say'a - każda podaż tworzy odpowiadający jej popyt), J.Ch. Simonde de Sismondi (popyt kreuje podaż). TRZY NOWE KIERUNKI: subiektywno-marginalistyczny, historyczny, marksistowski. SUBIEKTYWNO - MARGINALISTYCZNY przedmiotem analizy człowiek gospodarujący oraz producent kapitalistyczny. Prekursorzy: Antoine Cournot, Hermann Gossen. Trzy szkoły teoretyczne: psychologiczna, lozańska, neoklasyczna. Psychologiczna (Karl Menger, E. Bohm-Bawerk, F. Von Wieser) badania nad zagadnieniami użyteczności krańcowej, kosztów alternatywnych, zysku i procentu oraz podziału dochodów. Lozańska (L. Walras, V. Pareto) rozwój teorii równowagi ogólnej, wprowadzenie koncepcji krzywych obojętności. Neoklasyczna (W. S. Jevons, A. Marshall, J. B. Clark) metoda równowag cząstkowych, problematyka cen, kosztów, cenowa elastyczność popytu, teoria równowagi przedsiębiorstwa, analiza podziału dochodów. Kontynuacja: keynesizm (teoretyczne podstawy interwencjonizmu państwowego oraz podkreślenie roli i znaczenia analiz makroekonomicznych), ekonomia postkeynowska i neokeynowska (rozwiązywanie problemów dotyczących wzrostu gospodarczego). HISTORYCZNY podkreślający rolę czynników narodowych i historycznych w gospodarce. Starsza szkoła historyczna (W. Roscher, B. Hildebrand) kwestionowanie metody abstrakcji i dedukcji, nawoływanie do badań empirycznych, stosowanie metod statystycznych . Młodsza szkoła historyczna (G. Schaneller, L. Brentano, Karl Bucher) podkreślali zmienność zjawisk ekonomicznych w czasie i przestrzeni = teza negująca istnienie uniwersalnych praw ekonomicznych. Kontynuacja : instytucjonalizm (T. Veblen)i neoistytucjonalizm (studia nad rolą postępu naukowo-technicznego, badania nad strukturami rynkowymi i tworzeniem się technostruktur, analiza mechanizmów rozwoju społ-ekonomicznego, studia nad rolą informacji w gospodarowaniu, badania nad uwarunkowaniami ekologicznymi procesów gospodarczych).
(…)
… procesów gospodarczych). MARKSISTOWSKI (Karol Marks, F. Engels) ekonomia kapitalizmu, problem tworzenia i zawłaszczania wartości dodatkowej, podważali pogląd o uniwersalności praw ekonomicznych, ale ich nie negowali. Kontynuacja: marksizm, rewizjonizm (połączenie haseł społecznych z programami mającymi poprawić sytuację ekonomiczną warstw najbiedniejszych), socjaldemokratyczna myśl ekonomiczno…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)